BLACK MIRROR

 Black Mirror to brytyjski serial telewizyjny wyprodukowany przez Charliego Brookera dla Endemol. Składa się z 23 rozdziałów, każdy osobny, a jedynym wspólnym bohaterem, który łączy wszystkie epizody, jest technologia. Nie przypadkowo wspólny mianownik jest bezosobowy. Stawia nas przed niezbyt odległą przyszłością, a nawet w niektórych przypadkach jest już obecny pod innymi pozorami, pod pozorami tego, co postęp nauki robi z ludzkości i ludzkości: robi z nas coś nieludzkiego, bezosobowego. Takie nowe "ludzie ludziom zgotowali ten los". Nie jesteśmy już bohaterami, ale ofiarą techniki, którą uwielbiamy i dla której postanowiliśmy żyć. 

To futurystyczny serial, ale myślę, że jest też proroczy, bardzo polecam.

Wiadomość do Premiera ...

Masa kocha ból, lubi oglądać cierpienia innych. Media oferują nie tylko wiadomości, ale i posiłek dla rekinów, z programami, które rozpalają zbiorowy psychizm.

Ale najokrutniejszym bohaterem tego odcinka nie jest porywacz, ani publiczność spragniona wizualnego sadyzmu, ani premier, ktòry poświęca się heroicznie, ale jego żona. To ona, ze swoim fałszywym moralizmem, robi prawdziwe świństwo: kradnie mężowi czystą scenę publicznie, a prywatnie okrada jego duszę.

15 milionów zasług

Akcja filmu rozgrywa się w przyszłym świecie złożonym z ekranów i reklam, gdzie zadaniem jednostek ludzkich jest pedałowanie, aby zdobyć „zasługi” - walutę, która pozwala marzyć i zaistnieć, która pozwala nie oglądać reklam, a uczestniczyć w tej samej pułapce, która utrzymuje jednostkę w niewoli: tv i świat idoli, których jesteśmy wielbicielami i marzymy o byciu takimi właśnie bohaterami, ale ... przestajemy być osobami, a stajemy się Avatarami, jesteśmy nierealni i jeśli chcemy utrzymać się na powierzchni, musimy sprzedać się w charakterze ikony. Wszystko jest iluzją i poddajemy się z gòry narzuconym scenariuszom, wierząc, że nasi fani są naszymi amatorami, podczas gdy są tylko marzycielami. Nasza cela rozrasta się w miarę osiągania sukcesu, ale zawsze pozostaje jedynie wygodniejszym więzieniem. Nie ma wolności.

Niebezpieczne wspomnienia

Od urodzenia wszczepiane są ludziom za uchem oprogramowania (grain), które umożliwiają gromadzenie tego wszystkiego, co dana osoba widzi. Te pliki video można przeglądać do woli i w dowolnym momencie. To, co wydaje się być zaletą (zawsze mamy pod ręką wszystkie wspomnienia), staje się jednak pułapką: każdy może zobaczyć nasze życie, uzyskać dostęp do tego, co widzimy, nawet intymne chwile są ogòlnie dostępne: do wglądu władzy, kiedy tego wymaga oraz kogokolwiek, kto groźbami osiąga wstęp do naszego sumienia. Kiedy stracimy pewne wartości, wspomnienia mogą nas dręczyć bez litości.

Wróć do mnie

Można sklonować ukochaną osobę ... system online gromadzi wszelkie dostępne dane o aktywności zmarłego (sieci społecznościowe, filmy, zdjęcia, komentarze, czaty itp.) i doskonale klonuje jego osobowość. Początkowy kontakt ze zmarłym to chat, potem można nawet usłyszeć jego głos przez telefon. Ostatnim etapem jest humanoid o ciele wykonanym z syntetycznego mięsa, do którego można załadować program. Wszystko wydaje się idealne, humanoid w niektórych kwestiach (w tym w usługach seksualnych) jest nawet lepszy od zmarłego. Ale ostatecznie bohaterka nie jest w stanie zaakceptować siebie, zdając sobie sprawę z tego, że nie zaakceptowała w zmarłym wad, których robot nie może mieć. I to właśnie ta doskonałość jej sztucznego chłopaka ujawnia w niej wady, z którymi nie może żyć, chyba że ... pozbędzie się humanoida. Postanawia zamknąć go na zawsze na strychu (symbol naszych pewnych starannie ukrywanych wad i tajemnic).

Biały Niedźwiadek

W tym odcinku jesteśmy świadkami kary śmierci - kary śmierci, którą winny przeżywa każdego dnia, zawsze od początku. Sędzia orzekł: codziennie będzie cierpieć to, co wycierpiało zamordowane dziecko, czyli serię tortur.

Ale w tym przypadku sprawiedliwość jest otwarta dla publiczności, która bierze czynny udział, wyładowuje się na skazańcu i czyni z kary spektakl: ponury park, w którym widzowie mieszkają, filmują i cieszą się wymierzaną karą. Skazany czuje się jak zwierzę podlegające karze dożywotniej śmierci w ludzkim zoo.

Głosuj na Waldo!

Jamie Salter to komik, który animuje niebieskiego misia imieniem Waldo za pomocą "motion capture" w nocnym programie komediowym. 

Kiedy znajdujemy się za lalką, wchłania ona naszą osobowość do tego stopnia, że ​​jesteśmy nikim - odcinek ten pokazuje nam, jak coraz bardziej jesteśmy zastępowani przez obrazy, ikony, które ożywają. Jamie musi zrobić to, czego domaga się firma, wbrew swym moralnym uczuciom i poczuciu winy. Stawiając opòr, ostatecznie traci pracę, nadzieję i miłość, która się rodziła, a przeciwko której ustawiona była jego praca.

Białe święta

W tym odcinku widzimy urok i niebezpieczeństwo dwóch urządzeń technologicznych. 

Pierwszym z nich jest „Z-Eye”, urządzenie rozszerzonej rzeczywistości wszczepione w oczy. Umożliwia dostęp do Internetu, dzięki czemu wszystko to, co widzimy, jest widziane przez innych - o ile zezwolimy na dostęp do kamer w naszych oczach. Możemy także zostać zresetowani lub zresetować innych, jeśli nie chcemy być przez nich widziani lub nie chcemy ich widzieć. 

Drugim jest symulator cookie, cyfrowa kopia naszej świadomości stworzona do zarządzania automatyką domową, znająca dokładne preferencje klienta (w obecnych czasach znamy coś podobnego: Alexa). Dzięki symulatorowi możemy zatem wejść do umysłu danej osoby i doświadczyć równoległych rzeczywistości z jej sumieniem (typu "inception"). Ostatecznie człowiek nic nie robi, elektronika robi wszystko za niego, a my, wierząc, że oszczędzamy czas, stajemy się puści i bezużyteczni dla samych siebie.

Upadek 

Lacie Pound żyje w świecie, w którym każdy może ocenić popularność innych ludzi maksymalnie pięcioma gwiazdkami dzięki technologii zastosowanej w smartfonach: standardowe kryteria, wyświetlacz z iminiem i nazwiskiem oraz aktualny wynik. Trochę na wzòr naszych „polubień” w sieciach społecznościowych, tylko że tutaj system oceny obejmuje całe życie jednostki i wszystkie jej działania, a na poziomie społecznościowym jest warta tylko takiej oceny, jaką przyznają jej inni. To prowadzi ludzi do życia w całkowitym fałszu, ktòrego fundamentem jest walka o zdobycie punktòw lub, przeciwnie: do bycia tak przejrzystym i prawdziwym, że pogardza ​​się brakiem dobrego wyniku (im więcej mówimy ludziom prawdy, tym rzadziej na nas głosują). W tym rozdziale serialu uczciwość, osobowość, wartość moralna są wirtualne, składają się na nią punkty, nieustanna rywalizacja pomiędzy udającymi, że są lepsi od innych.

Niebezpieczne gry

Czego najbardziej poszukają videogamers? Grafiki tak realistycznej, że ​​może równać się samej rzeczywistości. 

W tym rozdziale młody Cooper Redfield, w celu zarobienia w kròtkim czasie potrzebnych mu pieniędzy, zgłosił się do programu "beta testing" futurystycznych gier video: z chipem zainstalowanym do mózgu może żyć w grze tak, jakby była prawdziwa, a z kolei program gry odczytuje wszystkie jego emocje i lęki, dzięki czemu przetwarza je natychmiastowo w wirtualny świat horroru. Oczywiście przebywanie w grze jest jak autyzm. Gra wydaje się fascynująca, ale usterki techniczne doprowadzą Coopera do utknięcia w grze, a tym samym do jego śmierci ze strachu przed odnalezieniem przez matkę. Eksperyment kończy się porażką. Przyczyną niepowodzenia była ingerencja telefonu komórkowego: brakujący związek z matką to zerwana nić z rzeczywistością Coopera, rzeczywistością, której nigdy więcej nie zobaczy.

Zamknij się i tańcz

Jak niebezpieczne może być nasze życie prywatne, jeśli zostanie przechwycone w sieci i użyte jako broń do manipulacji i szantażowania nas tak, abyśmy zrobili wszystko, nawet rzeczy najbardziej nie do pomyślenia dla naszego sumienia i moralności - oto temat tego odcinka, ktòry pokazuje jak ​​wszyscy w sieci są uwikłani i  przeplatają się z kolei z życiami innych ludzi wraz ze swymi szkieletami w szafach. Wszystko zaczyna się od wirusa komputerowego, gdy pojawia się złośliwy malware. Kenny próbuje go usunąć za pomocą programu pobranego ze strony internetowej o nazwie Shrive („przyznaję się”), nie zdając sobie sprawy z tego, że dzięki temu narzędziu haker przejął kontrolę nad  kamerą jego komputera, a następnie nad jego życiem, które wiąże się z życiem wielu innych osób. Znając życie i sekrety tych ludzi, haker trzyma ich wszystkich w garści i doprowadza do upadku nawet w najbardziej trywialnych sytuacjach.

San Junipero

Kelly i Yorkie to dwie dziewczyny, które spotykają się w wirtualnym świecie, a który jest tak zaawansowanym programem, że utrzymuje ich świadomość przy życiu, jakby nie były martwe. Program nosi nazwę San Junipero, prawdziwie fascynujący wirtualny cmentarz. W rzeczywistości obie są już w podeszłym wieku i z problemami zdrowotnymi, ale w chwili śmierci mają możliwość prosić o ostateczne przeniesienie swego sumienia do San Junipero, uzyskując w ten sposób życie wieczne. Piękna i bardzo wzruszająca historia.

Ludzie i ogień

Główny bohater „Stripe” Koinange to żołnierz amerykańskiej organizacji wojskowej, której misją jest zabijanie pasożytów, niektórych gatunków zmutowanych potworów. Ale odkrywa, że ​​nie jest po prostu żołnierzem, z hełmem, który pozwala mu zidentyfikować każdy cel. Odkrywa także, że wszczepiono mu program, który nie pozwala mu widzieć ludzi takich jak on, ale sprawia, że ​​postrzega ich jako pasożyty.

Jeden z „pasożytòw” tworzy urządzenie, które uszkadza hełmy, aby udowodnić i uwydatnić prawdę. Niebezpieczeństwo tej technologii polega na tym, że z żołnierzy robi ona wojenne maszyny bez uczuć, bez empatii, bez sumienia. Ta sama technologia pozwala im we śnie wyładować swoje seksualne instynkty i potrzeby, co czyni ich skuteczniejszymi w walce, ponieważ są bardziej zrelaksowani.

Uniwersalna nienawiść

Bez pszczół moglibyśmy umrzeć, ponieważ w Naturze zapylanie roślin przez tego owada jest podstawą. Dlatego powstaje zautomatyzowany owad dronowy (IDA), używany do wspierania populacji pszczół i kompensowania ich wyginięcia, które nastąpiło w filmowym przyszłym świecie. Problem polega na tym, że tym dronem manipuluje haker, który używa go jako śmiercionośnej broni na poziomie planetarnym.

USS Callister

Robert Daly to genialny, ale niezręczny społecznie programista. Jego dziełem jest gra Infinity, MMORPG o tematyce science fiction, w którą gra się w wirtualnej rzeczywistości. Udaje mu się uwięzić w grze prototyp prawdziwych ludzi za pomocą DNA i manipulować nimi w grze, gdzie sam jest tym wszystkim, czym nie jest w rzeczywistości: ukochanym przywódcą mszczącym się w grze na wszystkich tych, którzy w rzeczywistości go nie doceniają. A cyfrowe klony są świadome sytuacji. Nanette jest zszokowana prawdą ujawnioną jej przez kolegów: wszyscy są zmuszeni spełniać fantazje Roberta w charakterze sług okrutnego Boga. Siła gry ujawnia jednak hipotezę psychiczną: postaci w grze udaje się skontaktować ze swoim prawdziwym klonem za pośrednictwem systemu wiadomości (trochę tak, jakby nasza nieświadomość mogła przemówić do nas w sposòb bezpośredni). Dzięki temu klony znajdują sposób na zorganizowanie pułapki na geniusza i, jak to bywa w wielu wirtualnych przypadkach, pozostaje on ofiarą swojego geniuszu: pozostaje więźniem swojej gry, nie wraca, jakby żył w sobie autystycznie, ale pozbawiony nawet kontaktu z własnym ciałem. Gra z rolą, która zajmuje nasze miejsce, byśmy nie grali już żadnej roli w naszym życiu.

Arkangel

Po tym jak Sara zaginęła w parku, jej matka Marie decyduje się na wszczepienie dziewczynce nowo testowanego systemu sterowania „Arkangel”, który pozwala na geolokalizowanie córki z tabletu, monitorowanie parametròw biologicznych i patrzenie jej oczami oraz aktywowanie rodzaju kontroli rodzicielskiej, która pokazuje dziecku zmiękczoną rzeczywistość, ilekroć ma miejsce zdarzenie, które mogłoby zwiększyć jej poziom stresu. Jak zwykle wydaje się, że wszystko jest dla dobra innych, a jednak urządzenie wyobcuje dziecko ze sfery emocji, nie ochroni, ale odizoluje od rzeczywistości. Co gorsza, kiedy dziewczyna staje się nastolatką, potrzebuje swojej przestrzeni i prywatności, a matka z tym elektronicznym szpiegiem wręcz pozbawi jej sumienia. Zgubiła dziecko w parku i ten sam strach doprowadzi do tego, że nastoletnia dziewczyna ucieknie spod kontroli matki. Matka straci ją ponownie, tym razem w duszy.

Crocodile

Shazia, agent ubezpieczeniowy, bada chłopca potrąconego przez pozbawioną kierowców furgonetkę: używa do tego urządzenia, które wyświetla na ekranie wspomnienia ludzi. To samo urządzenie prześledza również mordercze działania w naszych wspomnieniach, tak jak w przypadku Mii. Aby zatuszować jedno morderstwo, Mia musi popełnić łańcuchowo kolejnych 5, musi usunąć wszystkich świadków, którzy pamiętają coś, cokolwiek mogłoby zostać użyte do udowodnienia jej winy. Mia nie przewidziała, że procedurze może zostać poddane także zwierzę, ostatni świadek jej czynòw.

Zawieś DJ-a

System o nazwie „Coach” zarządza wszystkimi związkami miłosnymi, dopasowując ludzi i określając jak długo powinni być razem. System jest niezawodny, wcześniej czy później znajdzuje odpowiednią osobę dla każdego. Problem w tym, że kiedy dochodzi do tego cudownego spotkania, należy przeciwstawić się systemowi, właśnie dlatego, że miłość nie jest racjonalna, podczas gdy technologia racjonalna jest jak najbardziej. Gdy raz osoby sprzeciwią się systemowi, budzą się z wirtualnego świata, są pewni siebie, a nie pewni nieomylności sprzętu. Przywròceni rzeczywistości, pozostaje jednak faktem, że wskazówkę, jak znaleźć właściwą osobę, dał jednak system, ale w tym przypadku to osoby dominują nad nim, pozbywając się go.

Metalhead

Zimny ​​epizod przypominający postapokaliptyczny świat, w którym ludzie muszą przetrwać dominację maszyn. Fabuła jest niczym innym jak syntezą klasycznego Terminatora. W finale pozostaje ukryta wiadomość: pudełko, którego szukała kobieta i jej towarzysze i za które zginęli, zawierało wyłącznie pluszowe zabawki dla dzieci, symbol ludzkości (dzieciństwa) zagubionego w przemocy idealnego mężczyzny (robota), którego jest ofiarą i zdobyczą. Gdzie odeszła ludzkość? Gdzie ukrywa się miłość? Są zduszone w pudełku pełnym miękkich zabawek, strzeżonych przez pozbawioną emocji kupę cyny, autonomiczne maszyny powstające przeciwko temu samemu człowiekowi, który je stworzył: mają tylko jeden cel - zniszczyć swego twórcę, tak jak kiedyś człowiek zrobił z Bogiem.

Czarne Muzeum

Rolo Haynes przygotował wystawę przedmiotów związanych z przeszłymi zbrodniami, obiektów, za którymi kryją się sceny, ale także żywi technologicznie ludzie, ból, okrucieństwo i wszelkiego rodzaju horror. 

Owoc nieudolności lekarza, która prowadzi go do odczuwania bólu pacjentów w tak empatyczny sposób, iż bierze na siebie ich ból i kończy się nie tylko na ich leczeniu, ale także na sadomasochistycznej miłości do bólu, ktòra prowadzi aż do zabijania, by mieć ból. 

Owoc bólu utraty partnera, którego nieobecność sprawia, że ​​ojcostwo i samotność osieroconej córki jest pretekstem do zaszczepienia sobie w głowie sumienia zmarłego. Wynik? Posiadanie dwóch osobowości, prawdziwe opętanie psychiczne. 

I wreszcie artefakt, który pozwala ludziom zadawać ból więźniowi, ale tutaj cały ból się zagęszcza i wynalazca pada ofiarą zemsty córki, która pozostaje z utraconą, pomszczoną i usatysfakcjonowaną matką. 

Bandersnatch

To nie jest normalny odcinek, w swojej istocie to nie jest nawet film, ale prawdziwa gra video zawarta w filmie, film interaktywny, w którym widz próbujący śledzić fabułę może dokonać złych lub dobrych wyborów, na wzòr wyboròw dokonywanych w dowolnej grze. Dlatego oglądając film jesteśmy zawsze skonfundowani, rozczarowanie jest tuż za rogiem. Tak jak w grze powracamy do zapisòw, wracamy do przerabiania i ponownego przeżywania niektórych scen, różnych wyborów, ale dokądkolwiek pójdziemy, gra wydaje się być krągłym labiryntem, więc nie wiadomo kto jest bohaterem, a kto jest eksperymentem w grze. Nawet sam widz przeżywa desperację, bo nie wie, czy dokonał wyboru właściwego zrozumienia.

Striking Vipers

Danny jest żonaty z Theo, jest mężem i ojcem. W dzień swoich urodzin otrzymuje od starego przyjaciela, Karla, kopię najnowszego odcinka serii bijatyk Striking Vipers, która za pomocą dodatkowego urządzenia pozwala zanurzyć się w bardzo dokładnej wirtualnej rzeczywistości, a także doświadczyć fizycznych doznań. Obaj mężczyźni wchodzą do gry i przeżywają wszystko tak, jakby byli w innym wymiarze. Jak za dawnych lat, dwaj przyjaciele grają znòw razem, ale Karl wciela się w rolę kobiety i zdarza się nieuniknione: zamiast walczyć, w końcu się kochają. To zdarzenie budzi w nich możliwy utajony homoseksualizm. Danny staje się nieobecny w rodzinie, jego żona Theo myśli, że ją zdradza, czuje się zaniedbywana. W konsekwencji Theo zaczyna brać pod uwagę myśli o zdradzaniu męża. Karl z kolei zakochał się w swoim przyjacielu w wirtualnym świecie. Ostatecznie wszyscy wyznają sobie prawdę, a małżonkowie pozwalają sobie od czasu do czasu na bonus lub wolną przestrzeń, w której każde żyje swoimi fantazjami: ona w rzeczywistości, a on w wirtualnym świecie.

Smithereens

Smithereens to nazwa firmy zajmującej się sieciami społecznościowymi. Chwilowa nieuwaga Chrisa, ktòry pewnego dnia, za kierownicą, zerknął do telefonu na powiadomienie o opublikowanym a nieistotnym zdjęciu, doprowadziła do wypadku drogowego i śmierci jego dziewczyny. Wyrzuty sumienia prowadzą go do samobójstwa, ale zanim odbierze sobie życie, chce pokazać założycielom tej sieci społecznościowej, jak bezużyteczne i niebezpieczne jest to, co tworzą. Jest to odcinek, który nie ma w sobie nic specjalnego, wygląda jak klasyczny film dramatyczny. Możemy jednak zaobserwować jak potężne są środki komunikacji wykorzystywane przez media społecznościowe, pozwalające namierzyć dowolną osobę lepiej i szybciej niż policja i FBI.

Rachel, Jacky e Ashley Too

Rachel i Jacky to dwie siostry, które mieszkają z ojcem i jeszcze nie opłakały śmierci swojej matki. Rachel jest wielką fanką gwiazdy muzyki Pop, Ashley O. Na urodziny dostaje „Ashley Too”, małego robota, który naśladuje osobowość gwiazdy Pop. Sama zaś gwiazda znajduje się w bezlitosnych i bezwzględnych rękach swego menadżera, ciotki, która zmusza ją do zbijania fotuny, ograniczając przy tym wolność i kreatywność dziewczyny. Robot „Ashley Too” okazuje się dla niej ocaleniem: udaje mu się przejąć całkowitą kontrolę nad umysłem i osobowością piosenkarki, która celowo została doprowadzona przez ciotkę do stanu śpiączki klinicznej, ujawniając dziewczynom, co dzieje się z prawdziwą Ashley. 

Demon 79 

(Black Mirror, 5 odcinek, 6 sezon)

Nida jest sprzedawczynią pochodzenia indyjskiego w sklepie obuwniczym w Wielkiej Brytanii roku 1979 (rok, od którego wziął się tytuł odcinka, mimo że w grymuarze Goethii Gaap jest demenem numer 33). Jako cudzoziemka cierpi psychiczne katusze z powodu pogardy ze strony Brytyjczyków. Nida jest szlachetna, pokorna i cicha, jest dziewczyną z sercem. Przypadkowo przywołuje Demona Gaapa, który przekonuje ją do wykonania rytuału mającego na celu ocalenie Demona od wiecznego zapomnienia: chodzi o zamordowanie 3 osòb.

Gaap pokazuje Nidzie, że pomimo tego, iż jest dobra, skrywa w sercu złe pragnienia i emocje, będące zaczynem rozpętanym w nas przez niegodziwość innych. Oto powód, dla którego wyrządzanie krzywdy jest dobre: ​​zabijanie ludzi, którzy są szkodnikami, dla społeczeństwa oznacza oczyszczenie społeczeństwa. Gaap jest mistrzem w konfundowaniu idei i uczuć. Ostatecznie Demon i Nida nie kompletują rytuału, ale towarzyszą sobie w wiecznym zapomnieniu, czyniąc ze swego towarzystwa niebiańską idyllę, niebiański zakątek w ich piekle, gdyż Gaap wcielił się w wymarzoną postać Nidy, jej seksualnego idola, króla disco z zespołu Boney M.

Ostatecznie świat Nidy kończy się wybuchem atomowym, w którym wszystkie jej psychiczne represje ujawniają się poprzez te obrazy (talizman będący kawałkiem domina) a Gaap jest jej dzikim instynktem, który ostatecznie miał upust w morderstwach. W prawdziwym świecie wszystko jest iluzją Nidy, ale w iluzjach Nidy wszystko jest jej prawdziwym światem.