HORROR

RELIGIJNIE INFANTYLNY HORROR

The Omen to horror z 1976 roku, powstały trzy lata po Egzorcyście (1973). Uwzględniając środki i typologię tamtych czasów, trzeba stwierdzić, że religijność nasycona katolickim moralizmem przyprawiała widzów o dreszcze działaniami, które, z upływem lat nie wywołują już tego co kiedyś przerażenia.

Przeraża raczej to, w jaki sposób z idei diabła uczyniono źródło psychologicznego terroru. Cała fabuła jest reinterpretacją katolickich dogmatów antychrysta przeciwko ludzkości, a jedyną winą dziecka jest to, że urodziło się, by reprezentować inne martwe dziecko (tak jak dzisiejsza religia: martwa reprezentacja wiary, która nie jest żywa). Właśnie taka wymiana dokonana jest w filmie: martwe dziecko zostaje wymienione na inne - to, którego matka zmarła przy porodzie. Symbolicznie jest to zamiana wiary na przesąd. Związek matka-syn jest związany kłamstwem, ukrytą prawdą, miłością i więzią, która nie istnieje. Ostatecznie dziecko to karze i zabija ego dwojga rodziców, którzy chcą własnego dziecka za wszelką cenę, nawet jeśli jest ono fałszywe. To dziecko to nic innego jak odbicie fałszywej dobroci, diabeł, którego wymyślili sobie chrześcijanie. Bardziej niż horror, film wywołuje w nas smutek. 

Pozostaje wątpliwość, że złe dziecko jest chronione nawet przez psy... Jak natura może pomagać złu będąc dobrą naturą? Pomysł demonicznych psów stanie się scenariuszem do wielu innych filmów. 

Kiedy oglądamy horrory z lat 70-tych, przeszywa nas ta sama czułość, ktòrą odczuwamy na wspomnienie naszych lękòw z dzieciństwa - były niczym więcej niż lękami, które przechowywaliśmy w naszym ciemnym mózgu. Wystarczy, że zapalimy tam lampę i wszystkie duchy znikną.

ZOSTAWIĆ UMARŁYCH W SPOKOJU

PET SEMATARY 1 (1989)

PET SEMATARY REMAKE (2019)

Podobnie jak we wszystkich filmach grozy, sednem sprawy jest zawsze nasza ciemna strona, ukryty wymiar, ktòrego nie chcemy widzieć, ten zakątek naszej psychiki, gdzie czai się ból, traumatyczne doświadczenia, rozczarowania zdradą, w skrócie jeden wielki cmentarz. Ateizm głosi: po śmierci Bóg nie ma mocy, umarli mówią w spokoju swojej ciszy. 

Stephen King napisał tę powieść rozmyślając nad reakcją swojej còrki w obliczu tragedii śmierci jej kota, o tym jak nadal nie była gotowa przyswoić sobie koncepcji śmierci i straty. W filmie to mała dziewczynka Ellie jest strzałką w wadze wydarzeń: chcąc ją zadowolić, nie chcąc, żeby cierpiała, nie stawiając czoła rzeczywistości śmierci jej kota, jej ojciec doprowadził do pęknięcia, które kruszy całą równowagę. Ellie reprezentuje naszą zachciankę, która nie chce się poddać, nie chce pozwolić, by umarło to, co kochamy, nie uznaje, że śmierć jest częścią życia: jej zdaniem nawet Bóg nie powinien jej zaakceptować i gdyby miał kota, nie pozwoliłby mu umrzeć. 

Jak wiele martwych rzeczy nie chcemy zaakceptować? 

Miłości, wspomnienia, rozczarowania... Ile niewypowiedzianych lub wypowiedzianych zdań, które chcielibyśmy anulować, jest tym wszystkim, co następnie chowamy na zwierzęcym cmentarzu, za którym kryje się tajemnica: indiański cmentarz Micmac, gdzie pogrzebane stworzenia nie wracają do życia ponownie, ale wracają pozornie żyjąc, z całą ich niegodziwością. Oto sedno przesłania: to, co  na siłę przywracamy do życia, ostatecznie nas zabija: są to rzeczy martwe. Dlatego kot Church, chociaż kochany przez dziecko, był nie do zniesienia ze względu na swój zapach - symbol pewnych wspomnień, pewnych słòw; niektóre związki śmierdzą, nie należy utrzymywać ich przy życiu, bezużyteczna jest ich obecność.

Ile rzeczy straciliśmy w naszym dzieciństwie? 

Wiele, ale bezsensem jest przywròcenie do życia małego Gage'a: 

„I Louis zastanawiał się (nie po raz pierwszy), czy dzieciństwo nie było czasem, kiedy to zamiast się uczyć, bardziej się zapominało.” - cyt. z książki S. Kinga. 

Wyjaśnienie śmierci dziecku jest nadzwyczaj trudne dla dorosłego, ponieważ dorosły nalega na „zachowanie” życia, choć na poziomie duchowym jest to próba nieudana, a nawet śmiertelnie niebezpieczna, ponieważ śmierć i jej znaczenie są argumentami o wielkim znaczeniu w oczach dziecka, które uczy się widzieć rzeczy w sposòb naturalny. Dwa zdania w książce S. Kinga są wspaniałe pod tym względem: „Dzieci nigdy nie zapominają kłamstw zasłyszanych u rodziców.” 

oraz 

„Naprawdę są tacy, którzy uważają, że rozumieją dzieci?”... 

Gdyby Louis zajął się tematem śmierci w rodzinie, byłoby to niezwykle zdrowe i wyzwalające dla wszystkich. Tymczasem omijanie tematu i ukrywanie tej prawdy okazało się dla wszystkich śmiercionośne. 

Victor Pascow to chłopiec, który zginął w wypadku. Louis próbował go bezskutecznie ożywić, więc wdzięczna dusza stała się dobrym duchem ("próbowałeś mi pomóc, teraz i ja spróbuję ci pomóc"). Widzimy tu symbol umierającego sumienia, które próbuje powiedzieć nam prawdę, w ktòrą nie wierzymy:

 „Chcę się obudzić z tego koszmaru… - powiedział Louis. 

- … ale kto powiedział ci, że śnisz?” - zapytał Victor. 

Kolejny ważne szczegół opowieści: czerwone ciężarówki, które "śmigają" na oślep drogą, na skraju ktòrej mieszka Louis z rodziną.

Wywoływany przez nie hałas jest słyszalny ròwnież wewnwątrz domu, w tle przytulnej atmosfery domowej. Są one symbolami wydarzeń, które mijają nas w życiu i przytłaczają; czasami nie przywiązujemy do nich wystarczającej uwagi, takiej, na jaką zasługują lub przypisujemy im zbyt wielkie znaczenie. Rezultat jest taki, ze miażdżą nas swym śmiertelnym ciężarem.

P.S.

Co się stanie, jeśli zechcemy ożywić Pet Sematary 1? Wynikiem jest Pet Sematary 2 (1992) ... Nieciekawy. Nie ma już tajemnicy śmierci, która powstaje z martwych, ale błazeńska zemsta, która kończy się dramatyczną, przewidywalną i dziecinną zabawą jako celem samym w sobie, bez znaczenia...

INNI (2001)

Soft horror, ciemny jak ciemność, która ogarnia wszystko. Dzieci cierpią na dziwną formę alergii na światło, więc okna domu są zawsze  zasłonięte kotarami, trochę jak pewne sumienia: nie ma prawa wchodzić do nich prawda, pozostają w wewnętrznej ciemności, ich wewnętrzne dziecko pozostaje tajemnicą, ale przed kim? Przed matką - oto archetyp zranionej i chorej kobiety. Grace jest kobietą dominującą, sztywną i obsesyjną, próbującą za wszelką cenę utrzymać zniszczoną wewnętrzną tamę - zniszczoną przez to, że jej mąż nie wraca z wojny. Oto postać ojca, brakującej racji bytu, ojca, który ginie dla absurdalnego ideału, takiego jak walka materialna. 

Film toczy się bardzo powoli, wręcz usypiająco i monotonnie: Grace edukuje nowych służących, panią Mills, pana Tuttle, rozkojarzonego starego ogrodnika i Lydię, niemą młodą pokojówkę, którzy trzy lata wcześniej pracowali w tym samym domu, służąc innej rodzinie. Oni znają tajemnicę domu, wiedzą, kim są ci inni (The Others). 

Nawet na poziomie psychologicznym wierzymy, że wiemy, kim są inni, a nie wiemy, kim jesteśmy my sami. To, czego w sobie nie widzimy, irytuje nas w innych. Dzieci, jak zawsze przerażone, to te, które mając bardziej otwarte umysły i więcej wrażliwości, chwytają w lot to, co nadprzyrodzone, czują dziwne obecności. To dzieci widzą innych, ktòrych nie widzi matka. Początkowo niechętnie, ale w końcu i ona zaczyna je dostrzegać. 

Film zaskakuje zwrotem w akcji, który bardzo go wyróżnia spośròd innych tego typu ekranizacji: inni (duchy, umarli, dziwne obecności) to my !!! Nawet w nas są pewne wymiary, które uważamy za martwe, bo doświadczamy ich z niewłaściwego punktu widzenia i w ten sposób nie wchodzimy w kontakt z życiem (innymi). Zastanawiając się nad problemem zawsze na poziomie duchowym i psychologicznym ... to naprawdę przerażające odkryć, że w naszej codziennym egzystencji nie możemy zobaczyć piękna ani życia, ponieważ jesteśmy martwi w środku i wierzymy, że to inni (The Others) są tymi, którzy już się nie liczą i nie żyją. Krótko mówiąc, świat pełen zmarłych, którzy wierzą, że są żywi tylko dlatego, że nigdy nie zaakceptowali frustracji i niedoli samego życia. Jest to trauma, która prowadzi Grace do samobójstwa: zniknięcie miłości - męża - i matczyna izolacja niewolniczej i błędnej opieki nad dziećmi.

W POSZUKIWANIU UTRACONEGO DZIECKA



SILENT HILL (2006)

SILENT HILL REVELATION 3D (2012)

Film jest oparty na słynnej grze horror o tym samym tytule. Historia filmu, choć nieco inna, zasadniczo wywodzi się z gry wideo, co utrudnia interpretację; należy pamiętać, że gra ma skrzyżową fabułę, czyli 5 możliwych zakończeń, podczas gdy film ma liniową w czasie, gładką i ciągłą fabułę. Jak w każdym horrorze, nie możemy porzucić aspektu psychologicznego na rzecz nawet najbardziej przerażającego gwałtu i okrucieństwa. Jak w każdym horrorze, słabym punktem jest zawsze, psychoanalitycznie rzecz biorąc, poszukiwanie utraconego dzieciństwa: Rose i Christopher Da Silva martwią się o swoją 9-letnią przybraną córkę Sharon. Dziewczynka jest lunatykiem i, pod wpływem wstrząsu wywołanego straszliwymi koszmarami, wędruje podczas snu w poszukiwaniu tajemniczego miasta zwanego „Silent Hill”. Jak każde dziecko, na rysunkach relacjonuje swoją traumę lub wewnętrzną pustkę.

Miasta-widma to idealna symboliczna struktura naszego zagubionego, zniszczonego, zapomnianego wewnętrznego świata. Rose, zdesperowana w poszukiwaniu odpowiedzi i wbrew radom Christophera, wyjeżdża z còrką do Silent Hill. W rzeczywistości to matka szuka życia, kobieca część psychiki powraca do źródła, aby uzyskać odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Ten aspekt filmu jest idealny: kobieta widzi świat niewidzialny i duchowy (kobiecy, serce, część Yin), podczas gdy mężczyzna widzi świat rzeczywisty i pragmatyczny (męski, rozum, część Yang). Christopher wyczuwa Rose (ponieważ miłość sprawia, że ​​te dwa wymiary wchodzą w ze sobą w kontakt), ale ich zrozumienie nie jest tak głębokie, by połączyć się pomiędzy tymi dwoma alternatywnymi i równoległymi światami. Ich còrka, Sharon, jest natomiast bliźniakiem Alessy (naszego alter ego), dziecka, które spłonęło jako ofiara i stało się ogniem i zniszczeniem Silent Hill, Demonem, podczas gdy Sharon jest zbawieniem, świetlaną częścią szatana, więc Bogiem, którego należy chronić (jego owoc to nigdy nie rozpoznana niewinność). Jak zawsze, tajemnicy strzeże i tajemnicą manipuluje sekta religijna, jedyni mieszkańcy Silent Hill (nasza wiara lub przesąd zależy od nas).

Alessa jest niewinna, ale jest postrzegana jako ofiarny baranek potrzebny do zneutralizowania grzechu, którego nie popełniła (córka  z nieprawego łoża). Staje się ofiarą sekty, co w konsekwencji tworzy piekło, które dotknie całe miasto: jego mieszkańcy stworzyli piekło, aby czuć się ofiarami godnymi możliwości wyjścia z niego przez przezwyciężenie ich zła. Ale prawdziwym złem jest zło faryzejskich wiernych, ktòrzy nigdy się do niego nie przyznają i to właśnie doprowadzi ich do ruiny (tak jak do ruiny doprowadzają nas nasze niezaakceptowane wady, które przeobrażamy w cnoty). Film pozostawia zatem wgląd w ten schizofreniczny aspekt religijności, która stwarza zło, aby czuć się dobrze, gdy z nim walczy, stwarza ubogich, aby im pomagać i praktykować miłosierdzie, tworzy nienawiść, aby nie uznać się za niezdolnych do miłości. Ta dychotomia tworzy także w nas alternatywne światy, z których nie jest łatwo uciec. To dlatego w Silenti Hill cena do zapłaty jest zawsze taka sama: ktoś zostaje uwięziony w tym świecie i nigdy nie powraca do rzeczywistości ...

W grze finały są różne, zależne to od tego, kogo zdecydujemy się ocalić. W filmie, w nieświadomości (Silenti Hill), pozostają różne postacie, w zależności od realizowanego celu.

INSIDIOUS (Naznaczony)



Jest to sequel złożony z 4 filmów czy rozdziałòw:

- Naznaczony (2010)

- Naznaczony, rozdział 2 (2013)

- Naznaczony, rozdział 3 (2015)

- Naznaczony, rozdział 4 (2018)



Kino grozy ma swoje własne kody, a jednak podąża za niektórymi powszechnymi symbolami, zwłaszcza na poziomie psychoanalitycznym. Chętnie lub niechętnie, świadomie lub nie, zawsze kroczy śladem tych samych archetypów:

- potwora brakującego modelu rodzicielskiego, który tworzy w nas przepaść traum, w których czają się wszelkiego rodzaju śmiertelne napięcia (nasze tłumione, negatywne, okaleczone, zabite uczucia ... takie jak miłość, wdzięczność, nienawiść, przebaczenie itp.)

- pilnej potrzeby odkupienia poszkodowanego w nas dziecka, które na nowo odkrywa wartość dzieciństwa oraz ludzi, którzy naprawdę mają dla niego znaczenie.

"Naznaczony" to bardzo przyjemny horror, pełen zwrotów akcji, 4 jego części przeplatają się wyśmienicie w czasie tak, byśmy właśnie poprzez powrót do przeszłości zrozumieli lepiej pewne aspekty (tak jak dzieje się na poziomie psychologicznym). "Naznaczony" jest mieszanką zdrowego humoru lat 80-ych ze swymi dwoma pogromcami duchów alla "Ghostbusters" i ich amatorskimi badaniami nad Paranormal Activity oraz japońskiego J-Horror (reżyserem jest Malezyjczyk, James Wan); mix bardzo udany, przyjemny, stworzony z nieprzewidywalnego i dobrze utrzymanego napięcia we wszystkich czterech filmach.

Zdolność obiektów do posiadania wibrujących mocy i magnetyzmu jaki tworzą w naszej psychice jest niezwykłym czynnikiem. Miłość bliskich, jedyny wołający głos zdolny wyrwać nas z ciemności, jest bardzo cenną stałą, ponieważ w ostateczności to miłość ratuje i leczy (mama jest zawsze ostatnią plażą zbawienia). Konieczność zmierzenia się ze złem, zdemaskowania naszych lęków oraz poznania zła i terroru żyjących i żywiących się naszym własnym strachem i bólem, jest kluczowym punktem zwrotnym. To my stwarzamy w nas potwory, karmimy je i dajemy im moc: „To nie dom jest nawiedzony. To dziecko.”

CRIMSON PEAK (2015)

Film bardzo dopracowany od strony fotografii, niezwykle przyjemne kolory, światła i cienie, przeplatające się między sobą groteska i osiemnastowieczny barok - brudny i elegancki. Do tego dźwięki przedmiotòw "martwych" harmonizują z naprawdę fascynującym napięciem. Horror? Nie powiedziałabym. Dla archetypowego konesera prawdziwym strachem, jak zwykle, nie są umarli, którzy wręcz próbują pomóc i rozjaśnić mroki oszustwa. Prawdziwym strachem są przerażający żywi ludzie, którzy nas osaczają, którzy nam pochlebiają, którzy twierdzą, że nas kochają ...

Braterskie kazirodztwo to ukryte realia, które synchronizują się z celem utrzymania upadającej posiadłości rodzinnej, Karmazynowego Szczytu. Młode, bogate kobiety, poprzez fałszywe małżeństwo, tracą  życie na rzecz sfinansowania genialnych projektów młodego Thomasa Sharpe'a, który - gdy pozna prawdziwą miłość - zdradzi także swą siostrę. W Lucille możemy dostrzec archetypy z baśni o Sinobrodym: posiada ona klucze, które strzegą tajemnicy licznych śmierci karmiących nieświadomą i krwawą krainę zła. Edith Cushing chciałaby pisać opowieści o duchach, a prawdziwe duchy sprawiają, że żyje swoimi niepublikowanymi książkami w demonicznej rzeczywistości.

THE WITCH (2015)

  Czarownica (film znany jako The VVitche;  A New-England Folktale) to horror pochodzący bezpośrednio z „gazet, czasopism i sprawozdań sądowych XVI wieku").
  William, kaznodzieja religijny (patriarchalny obraz, szlachetny, ale i absurdalny), wraz z żoną i pięciorgiem dzieci zostaje wygnany z purytańskiej społeczności. Winny jest głoszenia ekstremistycznych interpretacji słowa Bożego. Ten sposób przeżywania wiary tworzy w filmie ciężką, sztywną, ciemną atmosferę (gorzki charakter całego filmu), niemal histeryczną, w czym tkwi zasługa matki, Katherine, która nie rozumuje, panikuje i rozpacza wobec wszelkich niedogodności i nieporozumień, doprowadzając rodzinę do utraty zaufania do siebie nawzajem, a siebie do szaleństwa. I to ogòlne szaleństwo wciela się w Czarownicę, będącą przejawem religijnej winy psychotycznego sposobu życia tej rodziny: winy zasianej w dzieciach przez ich ojca, ktòra sprawi, że ​​tak jak on został odsunięty od społeczności religijnej, tak i jego córka, Thomasin, zostanie odsunięta od rodziny, gdyż odbierana jest jako źròdło zła, ktòre zakradło się do ich życia.Tymczasem jedynie Thomasin jest przejrzysta, niewinna, nie tworzy tajemnic jak wszyscy pozostali członkowie rodziny... Bliźniaki kłamią, Katherine straciła wiarę po opuszczeniu Anglii, William sprzedaje po kryjomu kielich, Caleb zauważa rozwój seksualny siostry (i może jest tym nieświadomie zafascynowany), ale zawsze musi tłumić swe pragnienia, by nie zostać odkrytym. To tu widzimy oś, na której obraca się zło: demon chce czystą duszę Thomasin i dlatego doprowadza do szaleństwa wszystkich innych członków jej rodziny, a tym samym sprawia, że dziewczyna ​​straci orientację i pozwoli poprowadzić się do owczarni czarownic jak owca, uratowana od szaleństwa swojej rodziny.
  A więc wszystkie czarownice są szlachetne, czyste i ostatecznie niewinne? W ostatniej scenie, kiedy Thomasin dotarła do kręgu czarownic, nie potrafi napisać swego imienia pod tekstem zaprzysiężenia. Demon poprowadzi jej rękę. Po życiu pełnym cierpienia iluzja przedstawia się jako zbawienie: "Czy chcesz żyć pragnieniami?" To zapytanie jest dla dziewczyny ulgą po życiu, które do tej pory leżało pod ciężarem winy.
  Prawda w filmie jest zaciemniona, można zobaczyć ją w słabym blasku świec poszczegòlnych scen, demon przybiera różne formy (pięknej i zmysłowej kobiety, starej czarownicy, dzikiego zająca czy rogatej kozy, niewidzialnego widmowego głosu).
  Jedyną osobą, ktòra wyjdzie żywa z masakry jest Thomasin, czysta dusza, prawdomówna. Uniesienie się w powietrze to nowa racja życia, jego przemiana, odrodzenie, dlatego jest naga jak noworodek.

IT - 1 (2017)

It jest to postać z homonimicznej powieści Stephena Kinga z 1986 roku. Jest zmiennokształtna, mieszka w kanałach miasta Derry w stanie Maine, cyklicznie karmiąc się jego mieszkańcami, przyjmując sugestywne formy ich największych lęków. Znany jest jako Pennywise, jak również jako Bob Gray i przyciąga dzieci, swe ulubione ofiary.
Dlaczego klaun? Ta postać ewoluowała na przestrzeni wiekòw. Początkowo była postacią karnawałową, odpowiednią do rozśmieszania dorosłych (błazen na dworze, szaleniec w komediach, klaun istniał już w czasach faraona 2500 lat przed naszą erą). W niektórych kulturach, na przykład w Ameryce Łacińskiej, jest postacią, która bawi dzieci na przyjęciach, w teatrze, w cyrku, nie ma negatywnej konotacji, a tym bardziej nie nawiązuje do horroru.
W rzeczywistości ten film nie jest tak naprawdę horrorem. Z pewnością zepsuję dobrą zabawę tym, którzy kochają horror, ponieważ są psychicznymi masochistami potrzebującymi ranić się wewnętrznie strachem, tym, ktòrzy uwielbiają horror na zasadzie silnej emocji "wysokiego napięcia" i mentalnej karuzeli pisząc i tłumacząc czemu ten film nie jest przerażający. Còż, myślę, że prawdziwy strach polega na odkryciu naszej głupoty, naszej niedojrzałości, na odkryciu rzeczywistości, które są naprawdę przerażające i ktòre przeżywamy na co dzień: kastrujący rodzice (jak matka Eddiego, która wpędza syna w zachowania hipochondryczne), rodzice, którzy poniżają (jak ojciec Henry'ego Bowers'a, który staje się źródłem gniewu i nienawiści chłopca), rodzice zepsuci (jak ojciec Beverly, który chciałby zgwałcić swoją córkę, niesprawiedliwie oskarżając ją o rozwiązłość) lub nieobecni (jak matka Billa i Georgie'go, która przybiera w kadrze postać klauna), rodzice zbyt wymagający (przypadek Stanley'a) czy zmarli (Mike musi nauczyć się zabijać jagnięta, aby żyć) ... Oto prawdziwy horror: nasza mierność, brak ludzkości, utracone marzenia naszego dzieciństwa, brak miłości i rodziców, którzy potrafiliby sprawić, by ich dzieci wzrastały bez strachu. Klaun jest postacią, która śmieje się z naszej frustracji, z naszych granic, barier i to nas przeraża: utracone dzieciństwo, dzieciństwo, ktòre nie żyło tak, jak powinno. W języku angielskim czasownik „jeść”(eat) wymawiany jest tak samo jak tytułowy It, i oznacza pożeranie naszego dzieciństwa.
Co robi z nami strach? Pochłania nas, pożera.
Przyjrzyjmy się początkowi filmu, by odcyfrować symbole:
Bill tworzy papierową łòdkę dla swojego młodszego brata ("łòdki to kobiety", mòwi), symbol dzieciństwa, które płynie z prądem w ulewnym deszczu; Georgie dobrze się bawi, ale nagle łòdka wpada do studzienki kanalizacyjnej: podziemne kanały ściekowe to symbol naszej nieświadomości, w której żyje potwór, nasz cień, nasze zło, nasza hańba gotowa nas ograniczyć, zabić, podciąć nam skrzydła.
Ten potwór żywi się naszymi marzeniami, aspiracjami, ideałami (dzieci unoszące się w powietrzu, martwe). Jest silny, ponieważ to my dajemy mu siłę poprzez nasz strach. W rzeczywistości staje się bezsilny, gdy dzieci przezwyciężają strach przed nim; nie ma już nad nimi przewagi, wyobraźnia nie daje mu mocy. Potwory nie znajdują się w ciemności, ale w naszych mózgach, dlatego dzieci rozumieją, że są wyimaginowane, podczas gdy najokrutniejsza jest sama rzeczywistość, z którą ciężko sobie poradzić: zniszczone rodziny, zastraszenie, brak miłości i przyjaźni, obojętne na przemoc społeczeństwo.
Dzieci nazywają siebie Klubem Przegranych, są łatwą ofiarą. Słabymi, nieśmiałymi, złamanymi uczyniły ich własne rodziny. Na gipsie wokòł złamanego przedramienia Eddie'go napisano złośliwie: „LOSER”. Eddy przekształca napis w „LOVER”, ponieważ znajdując się w grupie jak w rodzinie, wszyscy czują się między sobą kochani: związek jest siłą.

Dziedzictwo (2018)

Wydało nam się czymś innym niż horrorem; film jest psychologicznym opracowaniem traumy rodzinnej, dziedziczonym po naszych ojcach poczuciu winy i horrorze rodzinnych roszczeń.

Życie rodziny Grahamów nie jest szczęśliwe; jest rozdzielone milczeniami i nieporozumieniami. Matka (Annie) żyje w swoim świecie miniatur (modeli artystycznych), w których dominuje nad całym swoim wewnętrznym światem złożonym z makabrycznej przeszłości (członkowie jej rodziny zmarli na chorobę psychiczną, w tym jej matka, której pogrzeb rozpoczyna film). Ojciec (Steve), zawsze w pracy, jest protekcjonalnym i dobrodusznym człowiekiem. Nastoletni syn (Peter) zmaga się ze szkolnymi zauroczeniami i młodzieńczą beztroską, a młodsza siostra (Charlie) żyje w swoim wewnętrznym świecie, rekonstruując wyalienowaną egzystencję za pomocą rzeźb wykonanych z kawałków plastiku i części ciał padłych zwierząt.

Śmierć babci Ellen Graham rozsadza umysły bohaterów... Charlie ma męskie imię; jej babcia chciała chłopca, a w miniaturowych figurkach widzimy, jak ta matriarchini w jakiś sposób zawładnęła dziećmi Annie (babcia chciała karmić piersią małą Charlie). Annie cierpi na lunatykowanie i walczy z silnym poczuciem winy, ponieważ w tym stanie chciała nawet zabić swojego syna, Petera (właściwie chciała go uchronić przed celem, którego pragnęła dla niego babcia). Peter zabija swoją siostrę w wypadku samochodowym i traci rozum. Tutaj wszystko nie jest takie, jakie się wydaje... Każda postać skrywa, jak chińskie pudełko, niespodziankę: Annie nie jest szalona, ​​postępuje zgodnie z wolą swojej matki, którą nienawidzi. Dziedzictwo babci czyni rodzinę ofiarą demona Paimona, który jest prawdziwym bohaterem filmu (jest demonem mentalnej autosugestii). Okazuje się zatem, że plan babci polegał na podarowaniu męskiego ciała demonowi, który wcześniej wcielił się w siostrę Petera. Sama babcia była królową satanistycznego kultu.

THE NUN (2018)

POWOŁANIE DO ZŁA

The Nun jest spin-offem filmu The Conjuring. Film opowiada o przejściach ojca Burke'a i siostry Irene, dwojga watykańskich wysłanników prowadzących śledztwo w sprawie samobójstwa zakonnicy w opactwie Santa Carta, w Rumunii. W rzeczywistości śmierć zakonnicy była samobójczą ofiarą (tak jak ofiara Chrystusa świadomego wyjścia śmierci naprzeciw), poniesioną w celu zapobieżenia zawładnięciu przez Zło (Siostra Oana). 

Valak został obudzony dopiero podczas II wojny światowej, kiedy bomby uszkodziły opactwo i stworzyły szczelinę, która posłużyła za portal potężnemu demonowi. Od tego czasu zakonnice modliły się nieustannie przez całą dobę, aby powstrzymać Zło. Ostatecznie jednak ich czuwanie zostało przerwane, Valak został uwolniony, a wszystkie siostry zginęły… co doprowadziło do wydarzeń opowiedzianych w filmie The Nun. Krew Chrystusa ma wyraźne odniesienie do Świętego Graala, który skrywa tajemnicę dobra i zła.

Najbardziej uderzające w filmie jest to, że Zło pojawia się pod postacią Dobra (zakonnicy) i czyni z klasztoru miejsce piekielne. Oprawa, muzyka i kolory są naprawdę piękne, tworzą mieszankę Gothic Dark Hard i naprawdę wartościowego horroru. Emblematyczna łacińska fraza „Finit Hic Deo” (Bóg kończy się tutaj) jest złowieszcza, ponieważ echo za tymi drzwiami odnosi się do egzystencjalnej nicości, miejsca dokładnie tam, gdzie nie ma bytu (Boga). Ale zło nigdy nie zostaje pokonane (byłoby to zło absolutne, a więc śmiertelne), więc jest odkładane, odsuwane, przechodzi z jednego miejsca lub świadka w drugie: francuski chłopiec, który pragnie zło pokonać, zostaje zaatakowany przez to pragnienie, które jest złe i nim zarażony, a przez to zło jest kontynuowane.

IT 2 (2019)

Koniec pierwszego to nic innego jak uwertura drugiego. Strach z upływem lat albo dorasta, albo umiera albo ... zabija. Po 27 latach dzieci są już dorosłe, mają ułożone życia, zrobione kariery, założone rodziny, ale bez zrozumienia przeszłości, którą prawie wszyscy usunęli, są ponownie wezwane do stawienia czoła dziecku, które w każdym z nich wciąż cierpi. Powrót do Derry to powrót do dzieciństwa. Wracają wszyscy z wyjątkiem Stanleya, strach zabił go przed upływem czasu. Ale zostawił wszystkim list: "jeśli go przeczytacie, będzie to oznaczało, że zwyciężyliście IT (więc w gruncie rzeczy nie jesteście przegrani), ale stracicie mnie, ponieważ przegrani są spokojni, nie mają już nic do stracenia". Koniec końcem, jak to dzieje się także na poziomie psychoanalitycznym, zło rośnie, ponieważ nadajemy mu moc, ale w rzeczywistości jest małe i nieistotne. Pokonujemy je sprowadzając je do stadium noworodka, wrażliwego, efemerycznego, śmiesznego.