Kinomania i Psychologia Życia: Parnassus: Człowiek, który oszukał diabła

Ona, Ewa, była Rajem utraconym, była też Jabłkiem i była też Wężem, była wszystkim, była też demonstracją istnienia Boga, a nawet więcej dla tych, którzy wiedzą, jak zdobyć jej serce. Ona jest samym Bogiem.

Film ten jest wyzwaniem dla logiki wyobraźni, która szukając rzeczywistości musi umawiać się z diabłem będącym nielogiką fantazji. Oprawa opowieści to barok i gotyk, mroczny klimat XIX wieku, bajeczna mieszanka rzeczywistości i surrealizmu, a jednocześnie nierzeczywistość, ponieważ odwieczna przeszłość Doktora Parnassusa jest także jego wieczną teraźniejszością bez możliwości posiadania przyszłości.

PERCY PROWADZĄCY IMAGINARIUM

Percy prowadzi wielki teatralny powóz Doktora Parnassusa, Imaginarium. Percy jest symbolicznie sumieniem, które w końcu ujawni całą prawdę.

Termin „imaginarium” pochodzi od łacińskiego imago, które z kolei składa się z rzeczownika przymiotnikowego imo, co oznacza „głęboki” i czasownika ago, co oznacza „działam”, a zatem oznacza tego, kto działa z głębi. Wyobraźnia jest nam często przedstawiana jako umiejętność wymyślania sytuacji, które nie istnieją, pozostają bez związku z rzeczywistością. Natomiast w kontekście psychoanalizy, ezoteryki, mistycyzmu jest odwrotnie: wyobraźnia to moc czerpania z esencji rzeczy, z głębi prawdy naszej nieświadomości, ale ponieważ jest to wymiar, który wymyka się racjonalnej kontroli naszego JA, wyraża się w bajkowej, onirycznej, alegorycznej formie. Einstein powiedział, że wyobraźnia jest ważniejsze niż wiedza, po prostu dlatego, że racjonalna logika prowadzi nas z punktu A do punktu B, podczas gdy fantazja przenosi nas z punktu A do dowolnego miejsca, zawsze gdzie indziej. Wystarczy, że Percy kieruje tą mocą, bo jego karłowata postać jest symbolem wielkości ducha i głębi duszy.

EZOTERYCZNA KARAWANA W CZASIE

Film opowiada historię doktora Parnassusa i jego niezwykłego „Imaginarium”, wędrownego widowiska podróżującego gigantycznym powozem, będącym jednocześnie domem Doktora Parnasusa i jego artystów: młodego pomocnika Antona, Valentiny - córki Parnassusa i Percy'ego. Dr Parnassus i jego wędrowny pokaz są metaforą ezoterycznych nauk przekazywanych przez wieki przez wszystkie szkoły okultyzmu.

Scenografia jest pełna symboli każdej kultury: Janus, rzymski bóg, orientalny kwiat lotosu, dwie twarze na dwóch bliźniaczych filarach Kabały, wszechwiedzące oko, Ewa w Edenie, posłaniec Bogòw Merkury ... itd. Krótko mówiąc, scena Dr Paranassusa ujawnia duchową naturę teatru i jest inspirowana ezoterycznymi naukami starożytnych Egipcjan, Greków, buddystów i innych szkół ezoterycznych.

PARNASSUS

Góra Parnas to góra w środkowej Grecji, z widokiem na miasto Delfy, mistyczne miejsce, w którym ludzie mogli uzyskać duchowe objawienia. Parnašša oznacza „dom”, „mieszkanie”. Wydawałoby się, że pierwotnie szczyt Parnasu, podobnie jak Olimp, był uważany za święte miejsce hierogamii nieba (Uran) i ziemi (Gaia), więc Parnas jest także odniesieniem do inicjacji w okultyzm. W rzeczywistości w filmie to dzięki umysłowi Dr. Parnassusa, za pomocą jego magicznego lustra, ludzie mogą odkryć transcendentalny wybór między dwoma światami.

PARNASSUS I OŚWIECENIE

Wchodzimy na Górę Parnas, aby zbliżyć się do wyroczni w Delfach. Symbolem tego jest spektakl teatralny Doktora Parnassusa. Podchodzimy do niego jak do źródła, dzięki któremu możemy mieć wizję naszego wewnętrznego świata. Wszystko zaczyna się od lustra, archetypu alter Ego (pamiętamy również lustro Alicji w Krainie Czarów lub Magiczne Lustro, które mówi prawdę macosze Śnieżki). Wejście w lustro to spotkanie z nieświadomością. Parnassus jest ludzką manifestacją „ścieżki do oświecenia” buddystów lub „wewnętrznego Chrystusa” gnostyków. Przyjrzymy się poza lustrem niektórym z cech psychicznych typowych dla naszej duszy...

RZECZYWISTOŚĆ MARZEŃ SENNYCH

Klasyczny dylemat postrzegania wyższej rzeczywistości w nierealnym świecie, jakim jest nieświadomość i sny, jest zawsze na co dzień doświadczany w naszym życiu osobistym. Światy, które spotykają ludzie przechodzący przez lustro Doktora Parnassusa, są najzwyczajniej projekcjami ich duszy. Na przykład pijak znajduje piekło zbudowane z pustych butelek, ale także bar, w którym znajduje się way out z jego problemu alkoholizmu. Każdy wewnętrzny świat ma tę podwójną alternatywę: dobrą lub złą. Każda osoba może wybierać między duchowym spełnieniem i oświeceniem jako drogą odkupienia lub ignorancją i materializmem jako drogą zatracenia.

POSŁANIEC BOGÓW

Film zaczyna się od postaci Antona, otwierającego sztukę, przebranego za Merkurego („Hermes” Greków i „Thoth” Egipcjan) i ogłaszającego Doktora Parnassusa, który jest przebrany za mnicha trzymającego w dłoniach kwiat lotosu - symbol orientalnego mistycyzmu. Posłaniec Bogów zapowiada boskość kryjącą się w Parnassusie, kwiecie lotosu, który nie jest ani w niebie, ani na ziemi, zawieszony w powietrzu jako symbol przejścia. Ale sam Anton ucieleśnia inną rolę lub emocję naszej duszy: nudę służenia bogom…

SŁUŻYMY MIŁOŚCI BEZ MIŁOŚCI

Anton jest chłopcem poszukującym miłości swojego życia, jak my wszyscy, ale tkwi w niejednoznacznym świecie, tak jak my, w świecie teatru Immaginarum Doktora Parnassusa (nasze pragnienie transcendencji i życia wiecznego). Ma pracę, której nienawidzi, która go nie satysfakcjonuje, ale wykonuje ją w nadziei zdobycia miłości Walentyny, córki Parnasusa. Valentina po łacinie oznacza WARTOŚĆ lub siłę. Ile siły potrzeba, żeby mieć siłę? I tu jest dylemat: żyjemy dla miłości bez miłości a to ostatecznie nie ma sensu. Chciałby uciec i porwać Walentynę, zabrać ją ze sobą. Wie, że ona też nie czuje się spełniona w tym magicznym świecie bez splendoru, świecie duchowym bez boskości. Zawsze wchodzą w lustro, ale w snach innych, nigdy w swoich własnych, jak wielu z nas, gdy realizujemy marzenia, które nie są nasze. To dwie najjaśniejsze postacie, ale do końca równie najbardziej przyćmione.

Walentyna czuje, że Anton ma rację, nasza dusza mówi nam, że świat Doktora Parnassusa (religia) nie działa; jest to świat ponury, nudny, ciężki, niejednoznaczny. Dziewczyna chce normalnego życia, ale żyje w niej moralne wahanie co do porzucenia ojca, które ją powstrzymuje. Dlatego prosi Ojca o pokazanie jej sensu tego wszystkiego. Oto, co wszyscy musimy zrobić: buntować się przeciwko prawu, przeciwko niemoralnej moralności, przeciwko nieobecnemu Bogu, przeciwko obelżywemu Patriarchatowi. I wtedy Parnassus zaczyna otwierać swoje serce przed córką.

ABY SPRZEDAĆ DUSZĘ DIABŁU, MUSIMY JĄ NAJPIERW MIEĆ

Przed wyjaśnieniem diabelskiej gry w zakładzie między Doktorem Parnassusem a Diabłem, Parnassus próbuje w zawoalowanych słowach wyjaśnić swojej córce powodu, dla ktòrego nie pozwala jej odejść. Musi dotrzymać paktu: chcemy być nieśmiertelni, ale i tak prędzej czy później znajdziemy kogoś lub coś, za co jesteśmy gotowi oddać nasze życie. Często znajdujemy ten archetyp w opowieściach o nieśmiertelnych elfach, które porzucają wieczność, poślubiając śmiertelną miłość. Wtedy Parnassus, spotykając swoją jedyną prawdziwą miłość, zawarł kolejny pakt z Diabłem, wymieniając swoją nieśmiertelność na młodość, pod warunkiem, że gdy jego pierworodny osiągnie szesnaste urodziny, stanie się własnością Mr Nicka (Diabła). Walentyna szybko zbliża się do tego ważnego wieku, a Dr Parnassus desperacko stara się chronić ją przed nadciągającą zagładą. Mr Nick przybywa, ale zawsze chętny do zakładów, ponownie negocjuje.

Często marnujemy życie szukając sensu życia. Parnassus obiecuje dać owoc swej miłości, jeśli znajdzie miłość; jego córka jest przedłużeniem utraconej miłości. We wielu bajkach występuje matczyna nieobecność, Yin, kobiecość, święta zmarła, zagubiona, oblężona, uwięziona w księżniczkach w wieżach (Wieża w Tarocie to dokładnie liczba 16). Oczywiście Walentyna nie jest w Wieży, ale jest zamknięta w objazdowym teatrze. Czy to nie jest to samo? Dziewczyna czeka, aż czarujący książę uwolni ją i zabierze z sobą. I tu w naszym życiu dochodzi do konfliktu miłości... Walentyna znajduje się między dwoma zalotnikami: Antonem i przybyszem z nieba, a raczej z liny, na której został powieszony, oszustem Tonym.

KOCHA-NIE KOCHA, KOCHA-NIE KOCHA...

Do Imaginarium dochodzi Anthony „Tony” Shepherd. Zwróćmy na to uwagę, że obaj panowie mają to samo imię: Anton i Anthony. Miłość zawsze jest niejednoznaczna, zawsze wygląda podobnie do naszych marzeń. Ale Anton w oczach Walentyny jest oczywisty, prosty, bardzo znany, podczas gdy Tony ma urok nowości. Nawet jeśli jest oszustem mającym poważne problemy z mafią, czaruje: jest zdolnym gawędziarzem i uroczym złoczyńcą. Pierwszą rzeczą, którą zamierza ukraść, jest miejsce Antona jako gospodarza programu.

Tony otrzymuje początkowo zadanie sprzedaży biletów na przedstawienie. Udaje mu się zebrać trochę pieniędzy; Tony zdobywa serce Walentyny i rozbudza zazdrość Antona. Jednocześnie Tony przekonuje Parnassusa, by skierował program przedstawienia na nowe tory. Niezdecydowany Parnassus prosi córkę o radę, a w końcu decyduje się na zmiany. W ten sposób, dzięki oszczędnościom Antona, spektakl staje się prawdziwym sukcesem. Zauważmy: oszczędności Antona (nasza wytrzymałość) są tym, co umożliwia kontynuację.

JESTEŚMY KSIĄŻKAMI DO PRZECZYTANIA LUB NAPISANIA

Książka, przy pomocy której Doktor Parnassus wyjaśnia historię wiążącą go z jego córką Walentyną, nazywa się "The Imaginarium of Doctor Parnassus", co wskazuje na to, że czyta samego siebie, zna samego siebie. Bardziej niż książka jest to jego pamiętnik, jak historia ludzkości jest pamiętnikiem Boga, skoro Parnassus jest mentorem człowieka.

DOBRO I ZŁO, HISTORYCZNA DWOISTA WALKA

W książce, przy pomocy której Parnassus wyjaśnia swojej córce podwójną walkę dobra i zła na przestrzeni dziejów, można zobaczyć dwie fotografie. Pierwsza to dwie grupy: ta po prawej to duchowni, władza religijna; twarz Mr. Nicka (Diabła) pojawia się na czele duchownych, a Parnassus mówi, że używa „strachu i legendarnego błogostanu ignorancji”, aby przyciągnąć uczniów. Parnassus jest po lewej stronie mnichów, tych, którzy szukali wiedzy, ezoterykòw uważanych przez Kościół za heretyków. Na drugim zdjęciu Parnassus opisuje siebie jako kogoś, kto uczy „mocy wyobraźni do przekształcania i oświetlania naszego życia”, ale jego forma jest postacią Chrystusa z otwartym trzecim okiem, pod okiem wielkiego architekta (Zawarty w Trójkącie Trynitarnym). Po lewej stronie widnieje symbol w kształcie księgi, ekierki i cyrkla masońskiego.

ODKRYWAJĄCE ROZDANIE TAROTA

Parnassus wie, że zbliża się godzina utraty córki i zasięga rady Tarota:

Koło po lewej obok Króla Pucharów, u góry Umiarkowanie, po prawej Diabeł, a karta, która ma zostać ujawniona, to Wisielec. Jest to reinterpretacja cyklu całego życia Parnassusa: w przeszłości Koło wskazuje na nieśmiertelność, którą wygrał w pierwszym zakładzie, obok Król Pucharów drugiego zakładu, ponieważ został Królem Serca lub Pucharu, miłości kobiety ... Przyszłość należała do Diabła, w jego teraźniejszości był Wisielec, przybycie Tony'ego, którego znaleziono właśnie w tym oto momencie, gdy Parnassus odwrócił kartę. Cała sytuacja musi być pod kontrolą Umiarkowania, równowagi. Tony umierał zwisając z mostu, a stanie się kluczem, dzięki któremu Diabeł będzie oszukiwał po raz kolejny.

PS: Filmowy most to londyński most nad Tamizą, Blackfriars Bridge, czyli Most Czarnych Braci.

POWIESZONY NA NIEBIE

Tony zostaje odkupiony, znaleziony zawieszony za szyje pod mostem. Ma 3 znaki na czole, z których jeden jest tym, który ma także identyfikująca go karta: jest wybrany przez diabła do roli, którą musi grać w grupie Parnassusa, dlatego ten ostatni powiedział: „Zostałeś wysłany przez Mr. Nicka”. Tony został jednak powieszony za szyję, a nie za nogi, jak wymaga tego Arkan Wisielca w Tarocie. Ta karta ma precyzyjne znaczenie: ezoterycznie jest to duch, który czuje się zawieszony na nici mądrości w świecie, który go nie rozumie, nie akceptuje i prześladuje.

Wisielec jest jak Chrystus, który się poświęca, jest mitem umierającej duszy, która znika, by dojść do odwróconego spojrzenia na świat, a więc do oświecenia (aktor HEALT LEDGER, który zagrał Tony'ego, zmarł podczas nagrywania filmu, ale nie chcemy wchodzić w domysły, co za tym stoi). Tony ma na czole 3 symboliczne i ezoteryczne znaki, które wskazują na śmierć ofiarną:

1. Litera Phi, grecka litera reprezentująca złoty podział

2. Trójkąt Trynitarny, który ma wewnątrz okręgu symbol Chrystusa Pantokratora (litera P z X powyżej); jest to także wszechwidzące oko, które często znajduje się na wielu obiektach w filmie (na bębnie, na którym gra Percy, na kolumnach, które oznaczają wejście do świątyni, na śniegu, na słoniach itp ...)

3. Numer 3

Aby w pełni zrozumieć rolę Tony'ego, trzeba zobaczyć zakończenie: jest on kozłem ofiarnym nie jak Chrystus dla dobra, ale dla zła. Mr. Nick, diabeł, ścigał go od jakiegoś czasu i ostatecznie to Parnassus będzie musiał wybrać, czy oddać diabłu córkę, czy Ton'ego (o tym później).

ARKANUM ŚMIERCI, 13 = 1 + 3

Nie bez znaczenia jest ezoteryczna ciekawostka: w smutnym odejściu aktora HEALTA LEDGERA podczas kręcenia filmu, reżyser został genialnie zmuszony do naprawienia jego nieobecności. Wezwano 3 innych wielkich aktorów (Johnny Depp, Jude Law i Colin Farrell). Wszystko było możliwe, ponieważ Ledger nagrał wszystkie sceny w prawdziwym świecie poza lustrem, więc to, co byłoby jego duszą w lustrze, zostało nagrane przez pozostałych 3 aktorów, tak jakbyśmy z jego wnętrza mogli zobaczyć inne dusze, światy, które skrywała ta wieloaspektowa osobowość. W Tarocie Arkanem, który oznacza Śmierć jest liczba 13, która, jeśli zostanie rozłożona kabalistycznie, będzie wynosić 1 (Ledger) + 3 (Deep, Law and Farrel).

PARNASUS I MR. NICK

Oto dwaj gracze, świat szachownicą, my pionkami do ocalenia lub potępienia; Parnassus jest dobrym Bogiem (Yang), a Mr. Nick wygląda jak zły Diabeł (Yin). Ta wieczna rywalizacja jest tylko konieczną grą w egzystencję podwójnej Istoty rzeczy. Biblia opowiada coś takiego w Księdze Hioba, gdzie Diabeł wzywa Boga, aby wątpił w ludzką wierność. W filmie trwa wymiana zdań między Doktorem Parnassusem a Diabłem i wreszcie staje się jasne, że tak naprawdę potrzebują siebie nawzajem jak światło potrzebuje ciemności. Swoimi zakładami odtwarzają starożytną zasadę dualności, nieustanną walkę dobra ze złem, ciemności ze światłem, czasu z wiecznością... I tak naprawdę konieczne jest teraz cofnięcie się o krok, aby zrozumieć, jak rodzi się ta opowieść. W tym tkwi sens tego, jak zakończy się historia opowiedziana w filmie...

DAWNO, DAWNO TEMU, W DALEKIEJ KRAINIE, BYŁ SOBIE MNICH...

Doktor Parnassus, w czasach starożytnych, mieszkał w odległym i spektakularnym klasztorze tybetańskim, gdzie mnisi mieli za podstawowe zadanie „opowiadanie historii”, ktòre było kluczem do utrzymania Wszechświata przy życiu. Zwróćmy uwagę na to, że jest to podstawa oświecenia w dzieciństwie: opowiadanie bajek dzieciom. Bajki opowiada się dzieciom, żeby zasnęły, ale potem opowiada się je dorosłym, aby ich obudzić. Historie są wehikułem, który przenosi nas w wymiar ludzkiej nieświadomości.

Ale Diabeł przykłada tu swoją rękę: dostaje się do klasztoru i ucisza wszystkich mnichów, udowadniając tym, że skoro Wszechświat nie zniknął, ich praca jest bezużyteczna, a ich wierzenia są bzdurami. Wòwczas Parnassus zauważa, że to nie historia mnichòw utrzymuje Wszechświat przy życiu, ale wszelakie historie.

Tak oto Parnassus wchodzi w pierwszy zakład z Diabłem: rywalizacja ma zweryfikować kto pierwszy przyciągnie do siebie dwunastu uczniów (wyraźne odniesienie do Jezusa i dwunastu apostołów), stając się nieśmiertelnym. Parnassus wygrał ten pierwszy zakład, ale został oszukany: Diabeł pozwolił mu wygrać wiedząc, że przez wieki nikt nie będzie chciał słuchać opowieści o Parnassusie, a jego teatr objazdowy (lub świątynia) zbankrutuje; Diabeł wiedział, że świat powróci do stanu całkowitej duchowej ignorancji. Ludzie, którzy uczestniczą w pokazie Imaginarium, chcą tylko cudów, spektakli, wizji, ale nie prawdy (akurat tego, czego dziś oczekują i szukają ludzie w świecie religijnym).

Nieśmiertelność stała się dla Parnassusa ciężka i wtedy wymienił ją na miłość. Drugi zakład z Mr. Nickiem kosztował Parnassusa córkę.

"Jaką cenę mają... wasze sny?"

Cena jest ciężarem, który trzyma nas w ryzach. Liczy się nie cena, ale wartość; wartość wyzwala, cena zniewala, bo to rzeczy mają cenę, podczas gdy wartości należą do cnót. Poznanie różnicy między ceną a wartością gwarantuje nam rzeczywisty wymiar snu.

Posępna sceneria staje się rozświetlona, a napis radzi hojnie brać to, co należy dać (Plaese TAKE generously), bo koniec końcem otrzymujemy to, co dajemy (nie od innych, ale z własnej esencji lub natury, która sprawia, że rośniemy wewnętrznie). Tony nadaje się idealnie do występu i aby przyciągnąć jak najwięcej publiki wykorzystuje swòj czar, ale nieuczciwie. Ukazuje się tu jego polityczna strona, jak w religiach: jest nastawiony na zarabianie pieniędzy i nie interesuje go duchowe zbawienie ludzi. Dlatego Tony powiedział Parnassusowi „nie musisz ukrywać swoich umiejętności kontroli nad umysłami”. W tej scenerii duchowość jest skorumpowana, zepsuta, Diabeł (uwaga) zawsze dobry oferuje Parnassusowi inną możliwość uratowania córki: "jeśli uda ci się uratować 5 dusz w lustrze, Walentyna będzie wolna"... I zaczyna się podwójna gra: Doktor Parnassus obiecuje oddać córkę za żonę temu, kto pomoże mu wygrać. Oczywiście ta stawka stawia Antona i Tony'ego w sytuacji brutalnej rywalizacji.

POKUSĄ JEST JEJ NIE MIEĆ

Kiedy Parnassus oferuje swoją córkę za żonę temu, kto ją odkupi, wtedy Walentyna nie jest już Ewą, ale staje się Jabłkiem, Parnassus zajmuje miejsce węża, a Anton i Tony to dwaj Adamowie, którzy chcą znaleźć w Ewie zbawienie, ale każdy na inny sposób: Anton widzi w Walentynie duszę (chce ją ocalić), Tony widzi tylko ciało Walentyny (chce siebie ocalić) i zobaczymy na końcu, jak używa jej jedynie do osiągnięcia własnego snu poprzez magiczne lustro: jego snem jest ratowanie się od nieuchronnego potępienia.

Tony przebywa w lustrze i ratuje cztery dusze, a podczas ostatniego pokazu pozostaje piątą, ostatnią duszą do uratowania.

To wtedy Tony wchodzi do lustra i doświadcza swego pecha z rosyjską mafią i ten sam Tony doświadcza w końcu radości planu duchowego i wspina się po drabinie do oświecenia. Ale tutaj wszystko staje się sprzeczne: Tony'ego nie da się uratować, Mr. Nick nie akceptuje jego duszy. Ale jeśli Parnassus wygrał, wypełniając pakt 5 dusz? Tony pokazał, kim był naprawdę: wychodząc z lustra odkrywa, że Anton go zdemaskował, powiedział Parnassusowi, że Tony jest przestępcą, a wòwczas Ewa komplikuje niebo: ucieka do lustra z Tonym. I tu wkraczamy w świat Walentyny....

/Przed wejściem do świata lub lustra Walentyny należy pamiętać, że u stòp sceny widnieje napis:

„The Imaginarium is more exclusive than Eve”

(Imaginarium jest bardziej ekskluzywne niż Eva)./

KTO STRACI SWOJĄ DUSZĘ, TEN JĄ ZNAJDZIE

Walentyna wkracza w swòj świat, w swòj sen. Kieruje nią podejrzenie o zazdrość Antona, pragnienie zmiany swego życia u boku Tony'ego, pragnienie ucieczki ze świata Ojca. Na początku, jak to w miłości, wszystko jest piękne, prawdziwy raj. Ale wkrótce sceneria się zmienia, widzimy głowę Anubisa na rufie łodzi (był przewoźnikiem umarłych), wody zapełniają się śmieciami i Mr.Nick widzi, jak oboje dążą do ich otchłani. W międzyczasie sam Parnassus wchodzi do lustra, ale jest to natrętne wtargnięcie (zwierciadło to jego własny umysł); tym samym wkracza w duszę swojej córki (typowa inwazja rodziców w świat ich dzieci). By ocalić Walentynę pogrąża się we własnym piekle i nie robi nic poza zniszczeniem lustra (niszczy intymność, zaufanie). Wszystko rozpada się w kawałki i Walentyna wierzy, że jej ojciec nie żyje, bo widzi go spadającego w otchłań w pościgu zaTony'm.

Tymczasem Anton wyjawia Walentynie prawdę o Tonym i dziewczyna staje przed wyborem. Tutaj interpretacje są różne: niektórzy mówią, że na złość ojcu, który stworzył cały ten chaos, postanawia iść do piekła… My myślimy o innej interpretacji (ale zostawiamy tę interpretację na potem)...

ZAŁOŻYMY SIĘ, ŻE SIĘ ZAŁOŻYSZ?

Rozczarowany łatwym zwycięstwem (Walentyna sama decyduje się podążyć w świat Diabła), Mr. Nick oferuje Parnassusowi kolejny zakład: wymianę duszy Walentyny na duszę Tony'ego. I Parnassus, jak zawsze, daje się zwieść. Parnassus prowadzi Tony'ego na śmierć za pomocą prawdziwie symbolicznej sztuczki: pojawia się przed Tony'm z jego własności złotą fajką, która pozwala przetrwać powieszenie (umieszczona w gardle przepuszcza powietrze przez przełyk, dzięki czemu lina nie blokuje przepływu powietrza - to symbol muzyki, która wpuszcza powietrze w duszę i nie pozwala jej umrzeć). Ale fajka/flet jest prawie idealną, ale kruchą, fałszywą repliką i pęka w gardle wisielca. Parnassus ma nadzieję, że Tony dokona złego wyboru. Tony wkłada tanią replikę do tchawicy i umiera, gdy tłum go linczuje - flet kruszy mu się w gardle. Tony umiera wzięty podstępem, więc to jego własne kłamstwa prowadzą do jego śmierci. Ale dlaczego Parnassus zostanie oszukany? Oto ostatnie słowo o dobroci i uczciwości Diabła...

DIABEŁ, KTÓRY SPEŁNIA BOŻĄ WOLĘ

Mr. Nick, ze swoimi pokusami, zastrzeżeniami, swoimi zakładami tylko karze złych i ratuje dobrych. Jest Diabłem, który siejąc strach i zadając kary, jak szczekający pies, gromadzi stado we właściwym miejscu. Ten obraz Diabła jest bardzo niewinny. Pokazuje on, że oszukujemy sami siebie wybierając to, co nam się podoba, a nie to, co nam narzucił (diabeł pozostawia wolny wybór), nigdy nie kłamie i mówi to, w co nie chcemy wierzyć, bo jest to dla nas niewygodne. Mówi prawdę prosto w oczy, a my nazywamy go kłamcą, bo zawsze mówi nam prawdę, którą ukrywamy. Diabeł to ukryta strona Boga (Mr. Nick jest alter ego Parnassusa). W rzeczywistości Mr. Nick dotrzymuje słowa, uwalniając duszę Walentyny, ale nie ujawnia jej nowej pozycji Parnassusowi, który od lat desperacko wędruje, uwięziony we własnym Imaginarium. Zaborczy Ojciec musi pozwolić córce, by żyła swoim życiem i choć to wszystko wydaje się być dziełem diabolicznym, tak właśnie powinno być… i dzięki Mr. Nick'owi Walentynie udaje się spełnienie marzeń.

DROGA GŁÓWNA - DROGA ZWYKŁA

Pod koniec swojej wędrówki we wnętrzu lustra Parnassus, już osłabiony, odnajduje znak z dwoma wskazaniami: high road (główna droga w lewo) i low road (zwykła droga w prawo). Niejednoznacznie jest to znak w kształcie krzyża, który Parnassus postanawia obalić, wykrzykując: „dość wyborów”, to znaczy dość dualizmu, dość zakładów, dość konkurencji, a po przebudzeniu znajduje siebie żebrakiem... Zwróćmy uwagę na to, że ten sam afisz, który zebrał rzucające się w oczy datki wielkiego teatru, teraz jest lamentem żebraka z drobną zmianą: nie mówi już „BIERZ”, ale „DAJ”, (please give generously).

JAKI KONIEC WYBRAŁA WALENTYNA?

Uprzedzam: to coś więcej niż interpretacja ostatecznego wyboru Walentyny, moja jest prowokacją. Wybrała piekło i Parnassus widzi ją przez okno restauracji: jest żoną Antona, którego nawet nie brała pod uwagę jako partnera; mają córkę. Kiedy utożsamiamy wybór między dobrem a złem (bo niebo i piekło to nie miejsca, ale stany duszy) ze sposobem na życie i zmierzaniem się z naszym życiem, to my sprawiamy, że nasze doświadczenie jest piekłem lub rajem. Skoro jednak prawdą jest, że ludzkość istnieje nadal i nie zatrzymuje się, to dlatego, że nadal opowiadamy i wierzymy w tę historię: "i żyli długo i szczęśliwie" ... Na potwierdzenie tej hipotezy przychodzi nam na pomoc Percy z wielkim finałem ( Percy - ten, który nigdy się nie myli) ...

PERCY, CO BYM BEZ CIEBIE POCZĄŁ...

We wszystkich wielkich baśniach czy inicjacyjnych opowieściach często pojawia się dobra groteskowa istota: gnom, krasnolud, albo istota okaleczona jak w "Świętej Górze", elf Zgredek w Harrym Potterze etc..Ta względnie mało znacząca istota jest nosicielem prawdy (jak Powiernik Pierścienia Frodo we "Władcy Pierścieni"). Parnassus odrzucił Percy'ego w najbardziej krytycznym momencie historii, tak jak Pinokio, ktòry chciał zabić gadającego Świerszcza, kiedy powiedział mu całą prawdę. Percy jest głosem sumienia. Gdy Parnassus patrzy na swoją córkę przez okno restauracji, Percy podchodzi do niego i odradza mu przerwanie radosnego momentu nowego życia Walentyny (nie może być wiecznie dziewczynką - powiedział mu). Parnassus wydaje się być w końcu spokojny, wiedząc, że jego córka jest szczęśliwa.

Parnassus i Percy spotkali się ponownie, prezentując teatr Imaginarium w formie gry planszowej. Gdy Mr. Nick pojawia się po raz ostatni, aby wezwać Parnassusa w celu zawarcia nowej umowy, Percy szybko interweniuje, nakazując Parnassusowi powrót do pracy. I to jest dojrzałość: po prostu przestańmy rozmawiać z naszym Ego, z naszym Bogiem, z naszym Diabłem… żyjmy i po prostu zabierajmy się do pracy.

Kluczowe zdanie wypowiada przypadkowe dziecko podziwiające teatr Imaginarium:

- Masz szczęśliwe zakończenie? (Pamiętacie "i żyli długo i szczęśliwie" Anton'a i Walentyny?)

- Przepraszam, ale nie możemy tego zagwarantować (to prawdziwa i lapidarna odpowiedź Percy'ego, skierowana także do naszego wewnętrznego dziecka, które musi nauczyć się, że marzenia się spełniają, kiedy umie się zaakceptować rzeczywistość taką, jaka jest... i to jest magia!).

„Nic nie jest wieczne… nawet śmierć”.

Ten film jest grą równowagi na linie wyobraźni, w której linoskoczkiem jest dusza; ale jest też metaforą na temat dwóch dróg: dobra i zła, drogi człowieka i drogi diabła... fantastycznym i groteskowym „nonsensem". Przejście przez lustro tworzy światy w kalejdoskopie tysiąca barw, reprezentowane ze spontanicznością, sceny, które przywołują senny świat marzeń, czasem bez widocznego związku. Parnassus to człowiek, który chciał oszukać Diabła i zasługuje na to, by go należycie zbadać i przeanalizować, bo za nim kryje się cały szlak szkół ezoterycznych na przestrzeni dziejów. Interpretacja jego bogatej symboliki ujawnia ponadczasowe prawdy i ezoteryczne symbole używane do dziś przez iluminatów, ponieważ podczas gdy światem materialnym rządzą prawa, światem duchowym rządzą znaki i symbole.