KOMEDIE

When Harry Met Sally... (1989)

W komedii romantycznej, która uczyniła z niej narzeczoną Ameryki, Meg Ryan udaje orgazm, aby udowodnić zaskoczonemu Billy'emu Crystalowi, że kobiety potrafią doskonale symulować. Był to pomysł Meg Ryan: naśladowanie orgazmu seksualnego w miejscu publicznym, takim jak restauracja, w którym wszyscy siedzą i otrzymują gorące dania w tym bardzo gorącym momencie, który stał się w kinie momentem ironicznym i kultowym.

Fabuła filmu jest bardzo udana: para spotyka się przypadkowo tu i tam, ale choć on myśli, że kobieta i mężczyzna nie mogą się przyjaźnić, ona tego żałuje, gdyż Harry byłby jej pierwszym przyjacielem. Dialogi o miłości, do których starsi ludzie wplatają swoje historie, bardzo przypominają terapię psychologiczną. Ostatecznie Harry i Sally zakochują się w sobie obalając swą życiową filozofię... 

La Crise (1992)

Film naprawdę wart obejrzenia i przeanalizowania. To piękna, dowcipna, a zarazem melancholijna komedia romantyczna, która koncentruje się na problemach społecznych, chaosie życia, samotności ukrywającej się w relacjach z innymi, społecznym problemie marnowania dóbr naturalnych, nieporozumieniach między ludźmi, którzy mówią, że się kochają, ale nie zwracają na siebie uwagi. Każdy narzeka, bo nie jest rozumiany, ale nie zdajemy sobie sprawy, że sami nie słuchamy innych.

Victor, błyskotliwy i odnoszący sukcesy prawnik, tego samego dnia, w którym zostaje zwolniony, odkrywa, że ​​jego żona odeszła z innym mężczyzną. Powierzając teściowej dwoje dzieci, na próżno szuka zrozumienia i pocieszenia u przyjaciół, którzy nawet go nie słuchają. Jedyny ratunek znajdzie w Michou, w prostaku wiecznie szukającym kogoś, kto zaoferuje mu jedzenie i picie. Dzięki tej nowej przyjaźni Victor zrozumie prawdziwe źródło swoich problemów. 

Film ukazuje naprawdę głębokie i istotne problemy wzięte zarówno z życia Victora - przedstawiciela klasy średniej, jak i bezdomnego Michou, bezrobotnego i pozbawionego przyjaciół, a którego rodzinę łączy prostota małych rzeczy.

TANGUY  (2001)

Ten francuski film to satyra, a przedstawia zjawisko istnienia wśròd nas dorosłych dzieci, które nie chcą odejść i zamieszkać same. We Francji słowo "Tanguy" (imię negatywnego bohatera) stało się synonimem dorosłego, który nadal mieszka z rodzicami. Amerykański remake tego filmu ( Failure to Launch) powstał w 2006 roku. 

To naturalne, że dziecko musi usamodzielnić się, ułożyć sobie życie, odłączyć się od gniazda; jest to część procesu wzrostu, zwłaszcza na poziomie psychologicznym. W przeciwnym razie człowiek pozostanie pasożytem, ​​wbrew pozorom nic nie wartym. Niezależnie od tego, jak silna jest miłość matczyna czy ojcowska, nawet rodzice w pewnym momencie odczuwają potrzebę życia w samotności. Zadanie wychowania dziecka musi się zakończyć, w przeciwnym razie jest to porażka zarówno dla nich, jak i dla potomka. Niepokojąca jest dla rodziców świadomość, że ich dziecko nie jest samodzielne, że jest zdane na łaskę wiecznej opieki rodzicielskiej (doświadczają tego na przykład rodzice dzieci niepełnosprawnych), ale równie przygnębiająca jest sytuacja, gdy dziecko nie robi nic, aby stać się dorosłe. To nad-przywiązanie staje się toksyczne, chorobliwe i zabójcze, szkodzi i zatruwa każdą chwilę dnia. Rola matki i ojca musi się skończyć lub, co jeszcze lepiej, z czasem przekształcić się w przyjaźń i współudział. 

Film zaskakuje zakończeniem, zwrotem akcji: nie tylko wieczne dzieci utrudniają życie rodzicowi, ale także osoby starsze, którymi rodzice często muszą się opiekować. Oba rodzaje "dzieci", czasami bez konkretnej potrzeby, biorą w zastaw nasz czas i życie.

The Bucket List (2007)

Komedia spleciona z dramatem, problem  życia, które po osiągnięciu swego kresu, musi zmierzyć się ze śmiercią. W miejsce rachunku może jednak powstać lista tych wszystkich marzeń, które chciałoby się jeszcze przed śmiercią spełnić. Kosz na śmieci jest wtedy grobem, do którego wrzuca się kartkę spełnionych marzeń. 

Bohaterowie poznali się w szpitalu i tak bardzo zaprzyjaźnili, że nawet całe życie razem nie dałoby im tak głębokiego porozumienia i zrozumienia, bo to śmierć wzmacnia wszystko, nawet rzeczy pozornie najmniej znaczące. Dwaj przyjaciele znajdują się na antypodach rzeczywistości: jeden jest bogatym potentatem, któremu niczego nie brakowało w materialnym świecie, ale posiadał tylko pieniądze, bez przyjaciół, bez współudziału, bez uczucia, bez ciepłego, zdrowego posiłku; drugi jest skromnym mechanikiem, który posiadał niewiele, ale w swoim domu odnalazł pełnię miłości, rodzinny stół czułości i radości. Jeden ma to, czego brakuje drugiemu, więc przeplatając swoje pragnienia i rozczarowania, podejmują się razem realizacji niektórych marzeń, by w końcu odkryć, że śmierć będzie niczym innym niż (jak zapisano w ich ostatnim życzeniu) zapierającym dech w piersiach spektaklem, jeśli zostanie przyjęta pełnią życia, które nie ma czego żałować.

- Carter: Wiesz, starożytni Egipcjanie mieli piękne wierzenie odnośnie śmierci. Kiedy dusze pojawiały się w niebie, bogowie zadawali im dwa pytania. W zależności od odpowiedzi zostawały przyjmowane lub nie.

- Edward: Ok, ruszaj z pytaniami.

- Carter: Znalazłeś radość w życiu? [Edward jest prawie zirytowany] Musisz odpowiedzieć.

- Edward: Ja?

- Carter: Tak!

- Edward: Odpowiedzieć na pytanie, czy znalazłem radość w życiu ... ?

- Carter: Tak!

- Edward [wzdychając]: Tak ...

- Carter: Czy twoje życie przyniosło radość innym?

- Edward: Ehm... takie pytania, jak te, ja nie ... nie wiem co powiedzieć ... nie wiem, jakiej miary używają inni ... spytaj ich!

- Carter: Ja pytam ciebie!

KIEDY LEKKOŚĆ UBOGIEGO

UNOSI CIĘŻAR ŚMIERTELNEJ POWAGI BOGACZA

Prawdziwa historia, naprawdę wspaniała, wzruszająca bajka pełna wesołości i nauki. 

Driss jest agresywnym, zagubionym pòłdelikwentem i ignorantem. Na swojej drodze życia spotyka Philippe'a, wykształconego, bogatego, wyrafinowanego, ale niepełnosprawnego człowieka, który zatrudnia Drissa jako swego pomocnika i opiekuna. Driss - w swojej ignorancji - daje Philippe'owi siłę radości życia, chęć zaryzykowania wiary w siebie mimo wszystko i odwrotnie: Philippe obdarza Drissa osobistą wartością i zaufaniem. Smutek bogatego człowieka i prostota radości biednego człowieka, połączenie, które tworzy wspaniały kompleks. Kiedy bogaci płaczą, a biedni się śmieją !!! Film, którego nie można przegapić.

Nietykalni to film z 2011 roku wyreżyserowany przez Oliviera Nakache i Érica Toledano.

Film kończy się wizerunkami prawdziwych bohaterów historii, na podstawie której powstał film; napisy końcowe opowiadają o życiu Abdela Yasmin Sellou i Philippe'a Pozzo di Borgo, „opiekuna” i niepełnosprawnego mężczyzny po ich rozstaniu i pożegnaniu. Philippe mieszka w Maroku, ponownie ożenił się i jest ojcem dwójki dzieci, Abdel założył własną firmę i jest ojcem trójki dzieci.

Sekretne życie Waltera Mitty (2013)

Walter to człowiek, który żyje marzeniami, nigdy nie opuścił swojego miasta, nie dokonał niczego wyjątkowego, czym możnaby wypełnić CV na portalu społecznościowym. Pracuje jako archiwista fotograficzny w prestiżowym magazynie, którego wersja papierowa dobiega końca, aby przejść do wersji online. Światowej sławy fotograf przesyła zdjęcie, które będzie okładką ostatniej edycji, a Walter zajmuje się negatywem. Tu zaczynają przeplatać się fragmenty z życia Waltera, a raczej jego sny, które muszą przejść od marzeń do rzeczywistości. Walter często zamyśla się, zagłębia w swoim niemal autystycznym świecie i traci z oczu rzeczywistość. Film zaczyna się od Waltera, który chce zaimponować dziewczynie w wirtualnym świecie i choć jest jej współpracownikiem, nie wie, jak przenieść to marzenie do świata rzeczywistego. Ostatecznie poszukiwanie brakującego zdjęcia na okładkę magazynu jest hiperbolą podróży, którą Walter podejmuje na drodze odkrycia siebie (wygląda jak alternatywny Forrest Gump). Kiedy znajduje wreszcie wielkiego fotografa i ujawnia, że ​​zgubił brakujący negatyw, ten odpowiedział mu, że było to wspaniałe zdjęcie,  tak samo jak zdjęcie tygrysa, który jest jak duch, prawie niewidoczny. Zdjęcie przedstawiało Waltera przy pracy. Piękno nie domaga się uwagi. Walter, kiedy znalazł się w prawdziwym świecie, wziął za rękę kobietę, którą chciał zdobyć: zrobił to po prostu będąc sobą, poza marzeniami, zamyśleniem, wyobcowaniem w świecie fantazji. I podczas gdy gazeta kończy swoje papierowe życie, aby stać się magazynem online (a więc wirtualnym), na okładce widać Waltera, który, choć zwolniony z pracy, ma miłość i rzeczywistość życia: zadedykowane wszystkim tym, którzy je stworzyli! co? życie (nieprzypadkowo gazeta nazywa się Life).

PERFETTI SCONOSCIUTI (2016)

( Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie)

„Każdy z nas ma trzy życia: jedno publiczne, jedno prywatne i jedno sekretne.”

Film włoski; odniósł światowy sukces i właściwie od razu powstały wersje w innych językach (Francja, Polska (Nie/znajomi), Grecja, Hiszpania, Ameryka Łacińska, Korea i tak dalej...). Klucz do sukcesu jest bardzo prosty: jest to uniwersalna historia dzięki sposobowi, w jaki pozwoliliśmy telefonowi komórkowemu i jego aplikacjom kontrolować nasze życie prywatne. Właściwie, jak to zdefiniowano w filmie, telefon komórkowy stał się czarną skrzynką naszego sumienia, a przyglądamy się w niej każdej naszej tajemnicy, pokusie, pragnieniu, grzechowi, marzeniom i koszmarom.

Film koncentruje się na scenie kolacji, podczas której para (Eva i Rocco) goszczą u siebie wieloletnich przyjaciół: Cosimo i Biancę, Lele i Carlottę oraz Peppe, rozwiedzionego i bezrobotnego byłego nauczyciela wychowania fizycznego, który obiecał przedstawić znajomym swoją nową partnerkę Lucillę, a która jednak nie mogła wziąć udziału w spotkaniu z powodu silnej gorączki (w remake'ach wprowadzono kilka zmian w zależności od potrzeb różnych krajów, ale zasadniczo treść filmu jest zawsze taka sama).

Każdy z nas ma swój prywatny i tajemniczy świat, a w środowisku społecznym używamy wygodnych masek, naszej "najlepszej" wersji na poziomie społecznym.

Eva proponuje zabawę: w pozostawienie telefonów komórkowych na stole i odbieranie ich gremialnie. Każdy czuje się zobligowany i zmuszony wykazać wysoki poziom własnej szczerości. Jak można się spodziewać, każdy z nas - w mniejszym lub większym stopniu - ma szkielety ukryte w szafie sumienia, a te szkielety, wady, błędy i grzeszki wychodzą podczas filmowej kolacji na powierzchnię. Okazuje się, że ci ludzie, którzy mówią o sobie, że są bliskimi przyjaciółmi, tak naprawdę nie znają się wcale, nie wiedzą, kim są wewnętrznie.

Film pokazuje, jak bardzo jesteśmy zaborczy i zachłanni na prywatność innych ludzi (dlaczego musimy mówić wszystko?). Carlotta precyzuje: "Muszę powiedzieć Ci tylko to wszystko, co mogłoby zaszkodzić naszemu związkowi, cała reszta należy do mnie i tyle." Prawdziwe zaufanie nie polega na konieczności mówienia drugiej osobie wszystkiego, ale na zdolności do tego, by nie musieć wiedzieć wszystkiego.

Film w wersji włoskiej kończy się zwrotem akcji: pokazuje, jak naprawdę wyglądałby wieczór, gdyby Rocco odmówił udziału w grze, więc wszyscy są szczęśliwi i zadowoleni, zdradzeni i zdrajcy, zupełnie obcy sobie ludzie. Jedynie Rocco był szczery i postąpił zgodnie z tym, co do czego przekonany był także Peppe: „chroni się tych, których kochamy”... Lepiej było nie narażać w tej grze ludzi, którzy mówią, że się kochają, choć się zdradzają.

The Climb (2017)

Słodka, lekka komedia, która utrzymuje na wyżynach nie tylko cel zdobycia Everestu, ale przede wszystkim powód, dla którego to się robi: miłość do dziewczyny: „kobieta jest jak góra, trzeba się napocić, żeby ją zdobyć”. To właśnie sprawia, że ​​film jest fascynujący: szczyty ludzkiego serca zawsze są gotowe dać w zastaw i nawet zaryzykować własne życie. 

Historię opowiedzianą w filmie zaczerpnięto z historii prawdziwej (w ktòrej do akcji popycha miłość do matki; miłość jest zawsze siłą napędową każdego przedsięwzięcia). Fascynującym aspektem filmu jest również fakt, że ​​nasz alpinista jest kompletnie niedoświadczonym początkującym, jak my wszyscy, gdy zakochanie jest naszym pierwszym tego typu doświadczeniem. Ta przygoda potwierdza, że ​​miłość to jest zawsze przedawkowanie szaleństwa.

Jojo Rabbit (2020)

To inteligentny, ironiczny, smutny, sarkastyczny film, nakręcony dla dorosłych oczami dziecka; to subtelna, sprytna i śmiertelna krytyka nazizmu. Hitler jest postacią wyimaginowaną, a więc postrzeganą jako psychopatia dziecięca, prawdziwa trauma, która popycha do samotności dziecko marzące o bohaterskim ojcu na wojnie i wpaja mu najbardziej ekscytujące pomysły i megalomańskie idee. W ten komiczny sposób można zobaczyć historię nazizmu w świetle czarnej baśni, ujawniającej rysy wielu nieznanych lub pomijanych powszechnie wydarzeń, na przykład historii tych samym Niemcòw, którzy chronili Żydów w przekonaniu, że Hitler był egzaltowanym psychopatą. Możemy też zaobserwować miłość, choć dziecinną, między Niemcem a Żydówką oraz najmocniejszą stronę filmu: obraz dzieci, ktòre były przynętą i mięsem przeznaczonym na rzeź w wojnie, małych żołnierzy bawiących się w śmierć. Z tego świata dzieci wyłaniają się najlepsze dialogi filmu, a także głębia, na którą mogą sobie pozwolić tylko dzieci, bez ryzyka popadania w arogancję:

- Jojo: Czy to prawda, że ​​Żydzi potrafią czytać w myślach?

- Elsa: tak, ale nie w myślach Niemców, ich twardych głòw nie sposòb przeniknąć. 

- Yorki: Mamy Japończyków jako sojuszników, nawet jeśli moim zdaniem nie wyglądają na aryjczykòw.

MASA JEST IRRRACJONALNA

BARBIE (2023)

Jak to zwykle bywa ze zjawiskami masowymi, ryzykujemy, że zakradnie się w nie powierzchowność, ponieważ masa jest powierzchowna. Film "Barbie" wpadł w tę pułapkę. Jest krytykowany ze wszystkich stron, bo niewielu zrozumiało, co kryje się w jego przesłaniu: film ten to bezwzględna krytyka zarówno doskonałego świata feministek (matriarchat Barbielandu: świat, w którym trzeba być doskonałym, traktując mężczyzn jako niedoskonałych), jak i tępego i infantylnego patriarchatu (świat Kendomu, gdzie mężczyzna - niczym wieczny Piotruś Pan - gra we władzę i przyjemności). W świecie feministycznym mężczyźni są traktowani jak marionetki, są głupi, zniewieściali, są akcesoriami kobiet. W świecie patriarchalnym kobiety są niewolnicami w służbie mężczyzn. Na dojrzeniu tych aspektòw społecznych polega krytyczna istota filmu; jest to kinematograficzne dzieło satyryczne. 

Lalka Barbie została stworzona w 1959 roku w precyzyjnym celu nauczenia dziewcząt, że lalki to nie tylko indoktrynacja w kierunku bycia matkami - Barbie może przyjąć dowolną rolę w społeczeństwie (lekarz, inżynier, astronauta itp.)... Ale Barbie, łamiąc wszystkie stereotypy, stworzyła kolejny, który obrócił się przeciwko niej, stąd kryzys egzystencjalny Barbi w filmie. To kryzys współczesnej kobiety.

Ten film skrywa także przesłanie duchowe i ezoteryczne: trzeba wrócić do rzeczywistości, porzucić swój świat marzeń i fantazji (Barbieland) i poszukać wewnętrznego dziecka, które kiedyś się z nami bawiło. To ta mała dziewczynka reprezentuje prawdziwy stan duszy: prosta, zwyczajna, nieprzystosowana, niedoskonała Barbie.

W prawdziwym świecie, Barbie dowiaduje się, że stara kobieta jest piękna, że ​​nie powinna bawić się uczuciami Kena i dlatego prosi go, by odnalazł swą tożsamość bez niej i poza nią, bo każdy ma swòj osobisty cel czy legendę do zrealizowania.

Ostatecznie Barbie opuszcza doskonały, matriarchalny świat, bo idąc za radą swojego Stwórcy (w tym przypadku byłby to symbol Boga, który nas stworzył) chce być sobą, nawet niedoskonałą, bo to jest częścią naszej rzeczywistości. 

Scena finałowa filmu jest zaiste wisienką na torcie: aby zacząć być człowiekiem, musimy dotrzeć do źródła wszystkich problemów między mężczyznami i kobietami, a jest to szeroko rozpowszechniona niewiedza na temat naszego życia seksualnego. A więc pierwszą rzeczą, którą robi Barbie, jest wizyta u ginekologa (bardzo nam potrzebna i brakująca edukacja seksualna).

PS: Dziwaczna Barbie, czarownica, to ta, która posiada rozwiązanie wszystkich problemów, to ta, która wie, jak nawiązać kontakt z prawdziwym światem. Moja rada: idźmy do niej!