Szachownica Życia
„TO SZACHOWNICA MNIE URZEKŁA. W TYCH SZEŚĆDZIESIĘCIU CZTERECH POLACH JEST CAŁY ŚWIAT, CZUJĘ SIĘ TAM BEZPIECZNIE, MOGĘ GO KONTROLOWAĆ, MOGĘ GO ZDOMINOWAĆ. I JEST PRZEWIDYWALNY. WIEM, ŻE JEŚLI ZROBIĘ SOBIE KRZYWDĘ, BĘDZIE TO TYLKO MOJA WINA.”
Amerykański serial z 2020 roku to adaptacja powieści Waltera Tevisa opublikowanej w 1983 roku. Oryginalny tytuł: „The Queen's Gambit” nawiązuje do „gambitu królowej”, jednego z najstarszych znanych ruchów szachowych. Jest to strategia, w której białe poświęcają pionka na początku gry, aby uzyskać silną kontrolę nad centrum szachownicy.
Bohaterka filmu opisuje tym posunięciem swoje życie: zostawia jedną stronę siebie odsłoniętą, pozornie bardzo słabą, ale dobrze wie, jak wykorzystać swą otwartość, by przebić się i zwyciężyć. Strata, zniszczenie i odbudowa, zemsta, zwycięstwo i porażka to są zatem nuty i tony charakteryzujące całą historię, a także samą grę w szachy.
Serial przedstawia życie osieroconej uzdolnionej szachistki Beth Harmon, która stara się zostać najlepszą szachistką na świecie, zmagając się jednocześnie z problemami emocjonalnymi oraz uzależnieniem od narkotyków i alkoholu. Historia podkreśla również kwestię równości płci, biorąc pod uwagę to, że wszyscy wielcy mistrzowie szachowi na świecie zawsze byli mężczyznami.
Czy poza szachownicą może wyłonić się inny świat? Świat zewnętrzny, który można eksplorować z krawędzi szachownicy, z której wszystko powstaje i się zaczyna ? Niektóre posunięcia, jak tolerancja porażki (na którą Beth zawsze reaguje z dużą dozą złości i bólu), dzielenie się projektem (przyjaciele, którzy wskazują alternatywne możliwości, wspierają i rozwijają plany Beth), przyjemność, współczucie, szacunek (nawet dla przeciwnika lub przeciwników)... czy można je również wprowadzić do życia codziennego? Czy nie dzieje się tak również w przypadku procesu analitycznego? Serial uczy nas, że życie to nic innego jak gra w szachy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz