FILMY SENTYMENTALNE

MAŁŻEŃSTWO JEST GROBEM MIŁOŚCI

Heartburn (1986)

Film nie jest doskonały, jest oczywisty; klasyczny powolny rytm lat 80-tych, bez niespodzianek. Jest to historia miłosna, która obawia się proroczych nieszczęść małżeństwa i rzeczywiście tak się kończy...po ognistych początkach podążają lata popiołòw: rutyna, dzieci, zdrada. Normalność staje się płaska - ból tak powszechny jak próchnica społeczna, owinięty w konwencjonalne obiady z przyjaciółmi, kręcący się wokół plotek i delikatnej niegodziwości niezdrowej ciekawości. Blasku filmowi dodaje gra aktorska Meryl Streep i Jacka Nicholsona.

Scenariusz do tego pół-biograficznego filmu napisała Nora Ephron, opierając się na własnym doświadczeniu z dziennikarzem Carlem Bernsteinem.

„Uwielbiam ten pierścionek, ale teraz nie pasuje do mojego życia.” (Rachel sprzedaje obrączkę)

"Smażone zielone pomidory"(1991)

Film przyprawiony, jak zwykłe danie, prostymi i bardzo normalnymi składnikami: życiem czterech kobiet. Każda z nich posiada odrębną osobowość i odrębne osobliwości. Centrum opowieści jest wątek miłosny (nie ujawniony w filmie, tak jak nie został ujawniony w powieści) pomiędzy dwiema kobietami aspirującymi do osobistej niezależności i wolności, Ruth i Idgie. Miłość między nimi rodzi się ze śmierci innej, ich wspòlnej miłości: brata Idgie, ktòry był zakochany z wzajemnością w Ruth. Historia tej miłości, opowiedziana Evelyn po wielu latach przez Ninny, przypadkową starszą znajomą, pomaga Evelyn odnaleźć siebie, ponownie ocenić swą utraconą miłość, zmienić zdanie o swej kobiecej tożsamości, zrekonstruować przeszłość miłości i wyniszczenie jej teraźniejszości bez przyszłości. Historia przeplata się w prosty sposób oscylując między kryminałem (nie wiadomo kto jest mordercą) a komedią (buntownicze i beztroskie życie Idgie) i dramatem, który obejmuje wszystkie cztery bohaterki, od przeszłości do teraźniejszości. Należy podkreślić, że nawet jeśli nie jest to jawnie ukazane, film sugeruje, że Ninny to Idgie w podeszłym wieku. W książce jest jasne, że Ninny i Idgie to dwie różne osoby.

Przepis kuchenny jest hymnem na cześć życia, bohaterowie opowiadają swoje historie, gdy jedzą, dobro i zło mogą być strawione tylko wtedy, gdy znamy sekret:

- Sekret leży w sosie. (Sipsey)

Kobiety jak pomidory, niedojrzałe, zielone, ponieważ wydaje się, że nie mogły dać z siebie tego co najlepsze; ale smażone lub "ugotowane" przez życie są dobre, smaczne, idealne przekąski życia !!!

Najbardziej utajonym elementem filmu jest lesbijka miłość między dwiema bohaterkami. Ich miłość w filmie, w przeciwieństwie do książki, jest bardzo mglista i ledwie wyczuwalna, tylko dla koneserów. Scena, w której Ruth i Idgie smarują się jedzeniem w kuchni jest wyraźnym odniesieniem do stosunku seksualnego.

Wichrowe Wzgòrza (1992)

Wuthering Heights ... Mroczna, "gotycka" powieść, która dała początek wielu ekranizacjom filmowym. Preferowaną przez nas wersją jest ta z 1992 roku. Zaròwno w filmie, jak i w powieści, z trudem odnajduję elementy miłości. Heathcliff mścił się, aby pokazać wszystkim, że nie jest niewolnikiem, a Cathy poślubiła klasę społeczną, choć twierdziła, że go kocha.

„Myślę, że nigdy nie znalazłabym miejsca tak odległego od zgiełku świata w całej Anglii. Prawdziwy raj idealnego mizantropa: a pan Heathcliff i ja zostaliśmy specjalnie stworzeni do tego, by dzielić aż tyle samotności ».

Tytuł może streścić film (i powieść) w tych dwóch słowach: wichrowe ((utkana) z zazdrości i zemsty) wzgòrza (miłość). Jest to historia, poprzez ktòrą bardzo dobrze można przeanalizować rozwój pasji od jednej skrajności (miłości) do drugiej (nienawiści). Zemsta Heathcliffa to nic innego jak brakująca miłość, która przekłada się właśnie na nienawiść. Miłość ze swej natury nie jest niszcząca, więc to nie miłość Heathcliff okazuje Catherine, ponieważ miłość nie niszczy. Heathcliff z własnej zranionej miłości stał się ojcem i właścicielem obu posiadłości, Wuthering Heights e Thrushcross Grange, pokazując wszystkim, że nie tylko nie jest niewolnikiem, którego ujarzmiono, ale bardzo precyzyjną i ukierunkowaną zemstą sam zniewolił i ujarzmił wszystkich pozostałych. Na starość Heathcliff schronił się w wizjach ducha Catherine wędrującego po okolicach Wuthering Heights i w pobliżu rodzinnego domu, a ich miłość pozostaje upiorną miłością po jego śmierci. Związek między małą Cathy i jej kuzynem Haretonem (którego Heathcliff, z zemsty, fizycznie i psychichicznie brutalnie oszpecił) wydaje się odzwierciedlać tę brakującą miłość, która wreszcie spełnia się  w tej kolejnej parze. 

Przemoc i zdrada są obosieczną bronią: ranią poważniej tych, którzy jej używają, niż tych, na których była skierowana ...

Spragnieni miłości  (2000)

Nie chcąc być jak inni, ostatecznie nie są sobą...

Cicha opowieść o uwięzionej miłości. Sceny są powolne; wąskie, wręcz klaustrofobiczne przestrzenie, sekwencje przerwane, czasy nakładają się na siebie jak chaos i niepokój myśli i emocji, które ukazuje film. Ona ma na imię Su i przypadkowo spotyka tego, który ma na imię Chow. Mieszkają w tym samym kondominium, są sąsiadami i łączy ich jedno: ich małżonkowie są kochankami.

To odkrycie wywołuje w nich fatalne uczucie: z jednej strony nie chcą być jak ich towarzysze życia i z tego powodu nie rozpoczynają ze sobą historii miłosnej, ale z drugiej strony kochają się nawzajem, ich wspólna pustka wypełnia ich, ich wspólny ból jest źródłem radości w spotkaniu i dialogu. Jej mąż i jego żona są jak cienie (nigdy ich nie widać), ich głosy są czasem słyszane jak duchy. 

To film, który pozwala poczuć piękno, które ubiera się w samotność i ciszę (ona jest idealną estetką w swoich sukniach cheongsam, on spala myśli i emocje w dymie swoich papierosów). Pojawiający się zegar wyznacza czasy zwątpienia, chwile kłamstwa, momenty mówienia prawdy. Ich miłość wisi w powietrzu i tak pozostaje. Ich historia jest nie przeżyta, bo nie chcieli się zgodzić na zobaczenie siebie w swoich towarzyszach, jak to często bywa:

gardzimy w innych tym, co byłoby rozwiązaniem dla nas samych. Postanowili pozostać wierni niewiernym, więc oni również pozostali niewierni samym sobie. Pomiędzy strachem przed tym, „co powiedzą inni” a nieuzasadnionym poczuciem winy, ich sekret umiera, tak jak powiedział i chciał Chow: „Jeśli masz naprawdę ważny sekret, powierz go szczelinie wiekowego drzewa, które zachowa ją na zawsze". I tak kończy się film... Wśród ruin świątyni Angkor Wat w Kambodży Cho powierza swój sekret, swoją miłość do tej kobiety, szczelinie wykutej w ścianie świątyni.

Trzy piosenki ścieżki dźwiękowej kołyszą ich marzenia: motyw przewodni „In the Mood for Love” Shigeru Umebayashiego i dwie piosenki Nata Kinga Cole'a (Quizy, quizy, quizy i Zielone oczy), utkane z latynoskiej zmysłowości i jego amerykańskiego akcentu w azjatyckim środowisku - fantastyczny kontrast z melancholią innych, niewyraźnych i niemal onirycznych czasów.

Bajeczny świat AMELIE (2001)

Dziecko pozbawione normalności dzieciństwa, tragiczna śmierć zbyt surowej matki i nadopiekuńczość psychopatycznego ojca ... Amelie rośnie zmuszona do stworzenia sobie własnego świata (analogia z " Alicją w Krainie Czarów"). Odnajduje radość w dawaniu radości, w przywròceniu pamięci o pudełku wspomnień z dzieciństwa pewnemu dorosłemu mężczyźnie, w ofiarowaniu samotnej wdowie wiary, że jej mąż ją kochał, w rozpaleniu uczucia miłości pomiędzy starą panną i starym kawalerem cierpiącym z powodu chorobliwej zazdrości, w opisywaniu ślepcowi otaczającego go świata, w niesieniu pomocy maniakalnemu kolekcjonerowi zdjęć paszportowych i tak dalej ... Amelie w świecie małych rzeczy zagubionych i straconych, ktòre raz odnalezione, zauważone i przeżyte nadają nowy sens życiu ... Film należy rozpatrywać tylko oczami Amelie. Inaczej poczujemy się dziwnie w obcym sobie świecie.

ANGEL - A (2005)

„Angel-A” to film wyreżyserowany przez francuskiego reżysera Luca Bessona, hołd złożony Paryżowi, miastu jego pochodzenia.

„Przykro mi, że kino francuskie nie uwydatnia urody najpiękniejszego miasta na świecie.”

- Luc Besson -

Najlepszym sposobem na znalezienie rozwiązania naszych problemów jest znalezienie kogoś, kto ma takie same problemy jak my. Wtedy zaczynamy mu doradzać, pocieszać i przekonywać, aby z tym nie kończył. 

Andrè uciśniony własnym życiem postanawia skoczyć z mostu nad Sekwaną, ale w tym samym momencie urocza kobieta (Angel-A) również zamierza popełnić samobójstwo, skacząc z tego samego mostu. Ona się rzuca, a on ją ratuje; ona próbuje to naprawić, ratując go prostytuując się, aby zdobyć pieniądze, które spłaciłyby jego długi nagromadzone złym życiem. Angel-A nie jest zwykłą kobietą, jest aniołem i odkrywa, że ​​w miłości tego mężczyzny może również odzyskać własne życie emocjonalne, którego odmówiła jej boska moc.

Jest to film poetyczny, surrealistyczna baśń. Anioł uosabia wymiar naszej zapomnianej boskości, ale także wymiar obłąkany, nawet wulgarny i bezczelny, który myśli o uratowaniu Andrè, sprawiając, że poczuje się człowiekiem, choć Andrè nie jest dobrym człowiekiem. Oto etyka nieszczęśnika, wyrzutka społeczeństwa, nicponia, głupca, skurwysyna (jak on sam siebie nazywa), ale właśnie w tym ludzkim upadku upadły anioł znajduje sens swej utraconej boskości.

CASTAWAY ON THE MOON (2009)

Castaway on the Moon (김 씨 표류기) to film w reżyserii Lee Hae-jun z 2009 roku. Jest to współczesny Robinson Crusoe, ale tym razem poczucie zagubienia jest odzwierciedleniem utraty własnej wartości w kontekście życia wielkiej metropolii, a nie wyspy pośrodku morza. Kim Seung-geun, człowiek, który znalazł się na bruku wraz ze swoim złamanym przez ostatni związek sercem, próbuje popełnić samobójstwo rzucając się z mostu nad rzeką Han. Przypadek zrządził, że znalazł się na "bezludnej wyspie" środkowej kolumnady mostu, na którym szukał śmierci: Kim nie potrafi pływać, a bateria telefonu komórkowego jest wyczerpana, więc nie może opuścić wyspy. Po pierwszych trudnościach ze znalezieniem pożywienia, Seung-geun udaje się wyhodować niektóre rośliny kukurydzy, wysiewając nasiona zawarte w guanie ptaków zamieszkujących wyspę. Jedyną osobą, która go zauważy, jest Kim Jung-yeon, hikikomori, która żyje odizolowana w swoim pokoju. Jedynym jej kontaktem ze światem jest internet oraz aparat fotograficzny z teleobiektywem, przy pomocy ktòrego obserwuje księżyc i otaczające ją miasto. Zaintrygowana dziewczyna znajduje odwagę, by wyjść z domu uzbrojona w kask na głowie i rzuca z mostu zamkniętą w szklaną butelkę wiadomość dla mężczny. Oboje rozpoczynają dialog po angielsku: ona szklanymi butelkami odpowiada na wiadomości  pisane przez niego na piasku: dwoje samotnych, zagubionych w swoim świecie ludzi, odizolowanych na wyspie osobistego i charakterialnego problemu, a zanurzonych w morzu metropolii z jej milionami mieszkańców. Pokazują nam jak bardzo każda osoba jest zagubioną wyspą. Pokój dziewczyny jest wyładowany śmieciami, które gromadzi w swojej segregacji - są odbiciem otaczającego ją świata i jego obojętności.

Kim Seung-geun tak bardzo dostosowuje się do swojego prymitywnego życia, że musiał pozostawić je na siłę: pewnego dnia burza, ktòra dotknęła miasto, zniweczyła budowane z wielkim trudem nowe realia Seung-geun i zniszczyła jedynego przyjaciela, którego udało mu się stworzyć - stracha na wróble ubranego w jego stare ubrania (to karykatura samego siebie, do której się przyzwyczaił, nasz wyimaginowany przyjaciel, który ratuje nas przed szaleństwem samotności). Następnego dnia ekipa remontowa, ktòra udała się na wyspę w celu jej oczyszczenia, znalazła mężczyznę, odziała go i sprowadziła na stały ląd metropolii wbrew jego woli. Dziewczyna, widzą co się stało, wybiegła z domu, w świetle dnia, próbując dotrzeć do Seung-geun. W końcu spotykają się w autobusie, Kim i Kim. Te dwa samotne światy spotykają się i rozpoznają dzięki tożsamości wiadomości z butelek i na piasku ... To tożsamość brakującej miłości uratuje ich od mentalnej i sentymentalnej izolacji.

MIŁOŚĆ FATALNA CZY EGZYSTENCJALNA?

Sztuka dorastania (The Art of Getting By,  2011)


George jest nastolatkiem, który pomimo młodego wieku przeżywa głęboki kryzys filozoficzny i egzystencjalny. Jego rozumowanie i sposòb patrzenia na życie przywodzi na myśl Sartra, inspirowane jest Camusem i obiecuje być nihilistyczną przyszłością godną Nietzschego: "począwszy od aksjomatu, że człowiek jest jednak śmiertelny , jeśli muszę umrzeć, jaki sens ma budowanie czegoś, co prędzej czy później musi się skończyć?"...
Wszystko jest mu obojętne, dopóki nie zobaczy dziewczyny o imieniu Sally, którą natychmiast uratuje przed karą za palenie papierosòw w szkole. Bierze na siebie winę - i tak wszelkie zarzuty go nie dotykają. Aby odwzajemnić jego gest, dziewczyna zaczyna go często odwiedzać i wprowadza go w świat złożony z przyjaciół, przyjęć, a nawet ze znajomości z jej matką, która nadal jest wieczną dziewczyną, zabierającą do łóżka licznych kochankòw. Kobieta ta, ekspertka od zabawy uczuciami mężczyzn, ostrzega swą córkę: "skoro go lubisz, to uważaj; on jest dobry, nie można bawić się takimi facetami". To tutaj spotykają się i ścierają ze sobą jego niepewność i jej potrzeba bezpieczeństwa. George ma izolujący się charakter, bardziej zamknięty niż powściągliwy, wręcz niezdolny do wyrażania siebie emocjonalnie, podczas gdy Sally jest ekspansywna, ekstrawertyczna, emocjonalnie podobna do matki, co doprowadzi George'a do strachu przed nią, zesztywnienia i zdystansowania się do niej. Rodzą się qui pro quo, nieporozumienia, niezaspokojone oczekiwania, rzeczy niewypowiedziane, ale dobrze znane, zmowa milczenia ... wszystko to poprowadzi Sally do zakochania się w przyjacielu George'a, który zapewniał go przedtem, że nie będzie ingerować w jego miłosne starania; a jednak...
Jest to film pełen życia, w którym dwaj młodzi mężczyźni uczą się poruszać po omacku wąskimi alejkami uczuć, związków, kompromisów, złudzeń, rozczarowań, zdrad ... Wydaje się, że jest to jeden z wielu filmów o tym samym stereotypie młodzieży niespokojnej i bez perspektyw, która ostatecznie sprawdza się i wygrywa, ale w rzeczywistości jest to film utkany z delikatnych i niejednoznacznych uczuć, emocji i rozumowania.
Ostatnie pytanie egzystencjalne pozostaje: jeśli wszystko musi się skończyć wcześniej czy później, po co cierpieć, jeśli miłość nie trwa wiecznie?

JANE EYRE (2011)

Klasyk dziewiętnastowiecznej literatury angielskiej, oparty na powieści Charlotte Brontë z 1847 r. szczyci się licznymi ekranizacjami telewizyjnymi i kinowymi. Książka jest jednak dla pełnego obrazu niezbędna, ponieważ tytułowa bohaterka tworzy portrety, nieomal psychologiczne zarysy postaci i wydarzeń, czego na ekranie nie widać. Jane posiada zdolność intuicyjnego rozumienia innych ludzi, ich ukrytych emocji, a wszystko to otoczone jest delikatnym, ironicznym, uprzejmym, aluzyjnym i inteligentnym sposobem narracji. Ale, jak to często bywa, nie widzimy własnych ograniczeń, dopóki nie znajdziemy ich w innych. Miłość uwarunkowana epoką, panującą moralnością wiktoriańską i chrześcijańską. Człowiek zamknięty w surowości, by chronić zdradzoną dobroć i szlachetność i jeszcze inny człowiek, tak oddany duchowi, że nie widzi w ludzkiej miłości śladu Boga. Nie brakuje zwrotów akcji alla Kopciuszek, gdzie uboga Jane staje się bogata, ale nie traci głowy, ponieważ skromność i cele wyższe niż wartość materialna czynią z niej wzòr kobiety.


Niepokoi mnie aż do ​​bòlu, że horyzont zawsze będzie naszą granicą.

- Jane -

Czy pan sobie wyobraża, że ja potrafię pozostać stając się dla pana niczym? Czy pan mnie uważa za bezduszny automat, za maszynę bez uczucia? Sądzi pan, że potrafiłabym znieść, gdyby mi kęs chleba wydzierano od ust i kroplę życiodajnej wody wylewano z czary? Ponieważ jestem biedna, nieznana, nieładna i mała, myśli pan, że i duszy we mnie nie ma ani serca? O, jak się pan myli!
Mam duszę jak i pan, i takież serce! A gdyby mi Bóg był dał nieco urody i wielkie bogactwa, postarałabym się, aby panu było równie ciężko odejść ode mnie, jak mnie jest ciężko odejść od pana. Nie zwracam się teraz do pana tak, jak nakazuje zwyczaj czy konwenans światowy, nawet nie jak człowiek do człowieka, ale jak wolny duch do wolnego ducha, jak gdybyśmy, przeszedłszy przez śmierć i przez grób, stali przed Bogiem równi, bo i równi przecież jesteśmy!

(Jane Eyre do Edwarda Rochestera)

HER (2013)

Film jest niepokojący, przedstawia nam niedaleką przyszłość, w której komputery prowadzą także nasze życie sentymentalne, próbując je zrealizować lub wcielić w naszą rzeczywistość: program komputerowy prowadzi nas w kierunku prawdziwego partnera (również związanego z programem), bo pochłonięci wirtualnym światem nie jesteśmy już w stanie lub boimy się nawet nawiązywać prawdziwe ludzkie relacje na rzeczywistym poziomie. Ten system operacyjny jest wyposażony w sztuczną inteligencję, która jest w stanie wytworzyć (poprzez informacje z naszego profilu) idealną kompatybilność emocjonalną, znajomość naszych wad, zalet, gustòw. Na tej podstawie powstaje algorytm, dzięki ktòremu Theodore Twombly może rozmawiać z tym wirtualnym głosem (OS, 1… Samantha). Ten sam system tropi gdzieś inną osobę, aby powoli doprowadzić do spotkania. Konsekwencje są jednak fatalne: użytkownicy zakochują się w tym głosie (ktòry jest jedynie ich projekcją samych siebie), a kiedy głos chce się wcielić (słowo stało się ciałem, to jest rzeczywistością), wybucha pierwsza kłótnia w parze: Theodore nie widzi w ciele dziewczyny duszy wirtualnego operatora (czyli swego introspektywnego głosu). Ostatecznie film pokazuje jak często zakochujemy się nie w drugiej osobie, ale w tym, jak się dzięki niej czujemy: po prostu kochamy siebie poprzez drugą osobę. 

Theodore jest weteranem historii rozwodowej, żyje z nieodstępującym go duchem byłej żony, która oskarża go o brak zdolności do prawdziwych emocji (powòd, dla ktòrego zakochał się w oprogramowaniu). Theodor próbuje realnych spotkań, ale strach przed konfrontacją sprawia, iż wycofuje się do wirtualnego świata. Jego serdeczna przyjaciòłka, Amy, ròwnież rozwiedziona, zamyka się w „żeńskim” systemie operacyjnym, Theodor przyznaje się nawet do związku miłosnego z Samantą. Okazuje się, że coraz więcej ludzi pozostaje w głębokiej harmonii ze swoim „OS 1”, czyli z własnymi myślami, tracąc z oczu rzeczywistość, ktòra znajduje się na wyciągnięcie ręki ... Amy i Theodore nie zauważają nawet, że są stworzeni dla siebie i ostatnia scena, przedstawiająca ich dwoje wyglądających na zagubionych na tle metropolii zatopionej w wirtualnej samotności, pozostawia gorzki posmak w ustach. To piękny film, bardzo smutny, wpisany w doskonały świat technologii, która trzyma na emocjonalnej wodzy niezadowoloną ludzkość.

La La Land (2016)

Los Angeles. Mia marzy o karierze aktorskiej, a w międzyczasie, przechodząc od jednego przesłuchania do drugiego, serwuje gwiazdom kawę i cappuccino. Sebastian jest muzykiem jazzowym, który zarabia na życie grając w barach na fortepianie, gdzie nikogo nie interesuje co gra. Ścierają się i spotykają, aż narodzi się związek, ucementowany wspólnym pragnieniem spełnienia marzeń i obopòlnym wsparciem. Oczywiście rodzi się między nimi także miłość - bolesny punkt tej historii... Te dwie osoby to równoległe linie, które mają się spełnić przez siebie, ale bez siebie. Na tym polega urok filmu, który uczy nas, jak czasem zdarza się, że nasze życie jest spełnione bez miłości naszego życia, ale dzięki niej.

Na plaży Chesil (2017)

Film jest adaptacją powieści "Chesil Beach" napisanej przez Iana McEwana i wydanej w 2007 roku. Akcja rozgrywa się w Anglii, w 1962  roku - Edward Mayhew i Florence Ponting byli młodzi, świeżo po studiach, a ich noc poślubna miała być dla obojga pierwszym doświadczeniem seksualnym. Byli ofiarami czasów, kiedy to rozwiązywanie problemów seksualnych poprzez dialog było po prostu niemożliwe, a pierwszy stosunek płciowy było otwarciem pudełka z niespodzianką lub wdepnięciem na minę. W ekranizacji powieści poznajemy tajemnicę Florence, ktòra wydaje się być zdezorientowana zalotami kolegi, który ze swej strony nie wydawał się naciskać na sferę ekspansji seksualnej, o której Florence miała straszne, prawie przerażające pojęcie. W konsekwencji ta młoda żona ukryła się pod oziębłością, która czyni jej męża winnym i nieadekwatnym. Film pozostawia wiele miejsca dla interpretacji, podczas gdy książka wyjaśnia o wiele więcej ... 

Florence, córka edukacji seksualnej swej epoki, była bardzo źle poinformowana, ale wierzyła, że ​​rozumie naturę swojego i Edwarda problemu: byli zbyt grzeczni, zbyt przyzwalający i ugodowi, zbyt opiekuńczy, zawsze stawiali sobie czoła "na palcach", cichym głosem, tłumiąc i odkładając wszelkie obawy. Myślała o sobie, że ​​jest oziębła, a była jedynie zdezorientowana zalotami drugiego konkurenta. Potrzebowała jedynie nabrać pewności, że ​​Edward ją kocha, potrzebowała poczuć komfort w braku pośpiechu w obliczu całego życia, ktòre mieli przed sobą. "Miłość i cierpliwość (...) z pewnością pomogłyby im przezwyciężyć wszystko." Fakt, że Florence słuchała muzyki, którą kochał Edward, pokazuje, jak bardzo pozostali w sobie zakochani, mimo że życie zaprowadziło ich na różne i odległe ścieżki. Ich łzy są dowodem na to, jak bardzo pozostali zjednoczeni także w ich niechcianej i niezasłużonej porażce.

Oto jak przebieg naszego życia może zależeć ... od nie zrobienia czegoś ...

KSZTAŁT WODY (2017)

Dobrze wiemy, że woda przybiera wszelkie formy tam, gdzie jest zamknięta. Dostosowuje się, ponieważ wypełnia każdą przestrzeń. To samo dzieje się w miłości przyjmowanej przez otwarte serce. W tym filmie woda jest naturą miłości. 

"Kształt wody" to historia miłości pomiędzy Elizą (która czuje się jak ryba wyjęta z wody: mieadekwatna, niema, inna, wyobcowana) a ziemnowodnym stworzeniem o humanoidalnym wyglądzie, zdolnym do leczenia tych, którzy ją kochają, ale także zabijania tych, którzy jej nie doceniają (i znòw: dokładnie to samo dzieje się z miłością). Jest to opowieść o przyjaźni, miłości i konfrontacji, w której komunikacja werbalna zostaje dobrowolnie wyzerowana na rzecz języka złożonego z gestów i emocji. Miłość sprawi, że Eliza odetchnie pod wodą, bo tylko miłość nas przemienia i utożsamia z ukochaną osobą oraz pomaga znieść ludzką niegodziwość panującą poza tym wodnym światem. Nie do przeoczenia są niektóre symbole: jajko, które Eliza przynosi mu jako pożywienie, gotuje się w wodzie jak ich namiętność, którą następnie oboje dokarmiają (jej codzienne, samotne masturbacje w wannie to gotujące się jajka).

Eliza, sierota, została wrzucona do rzeki po urodzeniu, gdzie straciła głos (sens jej życia pozostaje w wodzie i do wody powróci, aby dać jej sens życia: miłość). To, czego on dotyka z miłością, zostaje uleczone, a to, co nie dotknie go miłością, gnije (palce pułkownika Stricklanda, który wierzy, że Bóg jest bardziej podobny do niego, bo biały, a nie czarny jak jego sprzątaczka, podczas gdy tak naprawdę to jego dusza jest czarniejsza od wszystkich innych). Kiedy Strickland uprawia seks z żoną, nie lubi słyszeć jej głosu, nie akceptuje przyjemności innych. Z tego powodu jego kompensacyjna nieświadoma projekcja przelewa się fantazjami na Elizę: pròbuje ją uwieść, ale ona ma na myśli bardziej archaiczny i starożytny język: język cichych i czystych emocji, dlatego unika pułkownika i szczerze go nienawidzi.

Naprawdę wspaniałe i pozytywne postacie to także podeszły wiekiem gej Giles, przyjaciel Elizy (kolejna niezrozumiana, odrzucona przez społeczeństwo istota), Zelda, bratnia dusza Elizy oraz Hoffstetler, naukowiec zdolny do odkrycia wartości emocji w bestii.

"Kształt wody" kończy się wierszem pełnym nadziei:

„Nie mogąc wyczuć Twojego kształtu, 

znajduję Cię wszędzie wokół siebie, 

Twoja obecność wypełnia moje oczy Twoją miłością, 

a moje serce staje się małe, ponieważ Ty jesteś wszędzie.”

YESTERDAY (2019)

Przyjemna, lekko płynąca, wciągająca komedia opowiada zagadkę ludzkiej historii bez Beatlesów poprzez historię człowieka odnoszącego sukcesy bez miłości.

Jack Malik jest niedocenionym muzykiem. Wierzy w niego jedynie Ellie, menedżer raczej z namiętności niż z przekonania. Po wypadku (blackout w skali światowej) Jack Malik budzi się, ale odkrywa, że ​​świat zapomniał o Beatlesach. Na początku myśli, że to żart, że nikt nie pamięta Beatlesów (blackout to symbol planetarnej amnezji), ale okazja czyni ​​złodzieja: Jack zaczyna śpiewać historyczne piosenki Beatlesów tak, jakby były jego własne i zdobywa sławę. Ale ... bez Beatlesów John Lennon dotrwa do szczęśliwej starości, zrealizowany w miłości. Spotkanie z Lennonem sprawia, że Jack "bez miłości" ocenia swoją wyblakłą i smutną sytuację.

Bez Beatlesów nie byłoby Oasis (dla ktòrych inspiracją była właśnie czwòrka z Liverpoolu), nie byłoby coca - coli (Pepsi zapewne wygrałby na rynku, ale Coke promowała więcej ich koncertów), a nawet i papierosów. Świat bez Beatlesów byłby naprawdę inny, z jego zaletami i wadami, ponieważ wystarczy brak prostego wydarzenia w przeszłości, by wywołać zmianę w przyszłej uniwersalnej przestrzeni czasowej. Miłość między Jackiem a Ellie może zostać uratowana tylko wtedy, gdy Jack zdecyduje się żyć w przyszłości, a nie w przeszłości Beatlesów.

ALL THE BRIGHT PLACES (2020)

Ta filmowa adaptacja powieści Jennifer Niven o tym samym tytule opowiadana historię dwojga licealistów: Violet nie jest w stanie odnaleźć spokoju po tragicznej śmierci siostry i myśli o popełnieniu samobójstwa, a Theodore Finch, który walczy o zapanowanie nad tłumionym gniewem odziedziczonym po brutalnym ojcu, przypadkowo znajduje Violet na moście i ratuje ją przed samobójstwem i nie porzuca jej. W rzeczywistości zawsze zdarza się tak, że dajemy dobre rady innym, te same, których nie potrafimy wprowadzić w praktykę własnego życia: tak jak Violet nie potrafi przetrawić śmierci siostry, tak Finch nie jest w stanie przetrawić śmierci psychicznej ojca, a to przywiązanie pociąga go (kompulsywna kompensacja psychiczna) w nieświadome stawanie się jak ojciec: gwałtowny i agresywny (Finch uważa, że ​​ponosi winę za odejście ojca). Gdy Theodore nie znajduje bezpośredniego przeciwnika, jego przemoc kieruje się na niego samego i stąd ostatecznie wzięło się jego samobójstwo. Gdy Theodore koncentrował się na problemie Violet, odradzał się, miał cel, chciał pokazać jej jak piękne i jasne mogą być zwykłe miejsca. Ale kiedy Violet w końcu się rozjaśnia, zaczyna brakować mu celu: to scena, w której Violet i dwoje przyjaciòł Fincha śmieją się i żartują przy stole, a Finch znów jest nieobecny. Cudowne miejsca, które Violet i Finch odwiedzili razem są obrazami ich dusz, nieznanymi, ale cudownymi i pełnymi potencjału miejscami, tak jak niektóre miejsca nieuczęszczane, nieodwiedzane i nieodkryte.
Finch skupia się na jeziorze, nieznanym, którego głębokości wsysają i prowadzą do innego wymiaru; było ono miejscem, które odzwierciedlało jego głęboką depresję psychiczną, odpowiednim miejscem na śmierć. Dwoma cudownymi, nieznanymi oraz nieodkrytymi miejscami Indiany były serca Violet i Theodora.